Het was de mooiste tuin van de wereld. Achter op de volkstuin (ja, daar heb je hem weer) zat een echtpaar. Hoe ze heetten, ben ik vergeten. Ik denk dat wel meer mensen dat hebben, want op De Tuin stond hij bekend als ‘de man met de Tuinkabouters’.

Het was echt een tuin om even bij stil te staan. Achter de lage heg zag je een tuin met wel 20 tuinkabouters. Met een kruiwagentje. Met een schepje. Met een bloemetje en met een vlindertje. Liggend in het perk met een strootje in zijn mond. Met een hengeltje te vissen in een piepklein vijvertje, dat speciaal voor deze tuinkabouter was gemaakt. Ze hadden allemaal wel te maken met tuinieren en een tuin. Er zaten geen bierdrinkende kabouters tussen of nog banaler types. Daar was hij ook niet mee weg gekomen, want de regels stonden dat niet toe.

Die regels stonden hem niet in de weg, want daar ging het hem ook niet om. Het was ergens een simpele ziel die helemaal wèg was van een tuin met tuinkabouters. Ik denk achteraf dat hij hoopte dat die beeldjes misschien Echte Kabouters naar de tuin zouden trekken.

Wij kinderen van de volkstuin vonden die tuin het allermooiste van het hele tuincomplex en waren diep teleurgesteld als hij wéér niet de prijs voor de mooiste tuin had gekregen. We liepen er voor om en stonden regelmatig even stil om alle kabouters eens goed te bekijken. Zo prachtig!

Mijn moeder vond die tuin ergens maar niks. Een tuin vol tuinkabouters, dat was toch niks voor een volwassen man! Mijn vader, die een grote invloed had in de verfraaiingscommissie die de tuinregels vaststelde, was een stuk rekkelijker dan mijn moeder. Als iemand er geen kwaad mee deed en de tuin verder goed bijhield, dan was er niks op tegen als hij de tuin inrichtte naar eigen smaak.

En bijhouden deed de man met de Tuinkabouters. Om de beeldjes goed te laten uitkomen stonden er nauwelijks struiken in de tuin en niet te veel planten. Dat betekende veel kale grond. Hij schoffelde zich dan ook het schompus om dat allemaal onkruidvrij te houden. Maar dat had hij er graag voor over.

*Ook nu nog word je raar aangekeken als je een tuin hebt met tuinkabouters. Dan word je gezien als een beetje…nou ja…Maar waarom eigenlijk? Die man was dolgelukkig in zijn tuin. En als jij dolgelukkig wordt van 50 tuinkabouters in je tuin, waarom dan niet? Bij ons in Manchester is er een man die een tuin vol heeft met beren. Elke twee jaar doet hij mee aan de Open Tuinendag en het loopt storm. Mensen blijven in die tuin hangen, want die heeft zo’n leuke sfeer.

*:Als ik nu nog aan die tuin terugdenk, voel ik nog de vreugde die ik toen voelde bij het zien van die tuin. Ik vind het jammer dat ik er geen foto’s van heb maar ja, in die tijd waren foto’s duur, die nam je alleen maar bij bijzondere gelegenheden. Maar ik kan hem uittekenen.