Heb jij dat ook wel eens? Dat je een ontdekking doet die het hele idee dat je van iets had op zijn kop zet? Ik had dat in 2018. Luistert en huivert.

In 2018 had ik een beetje genoeg van dat gevlieg naar verre oorden. We gingen Vakantie houden in Eigen Land. En aangezien we in Manchester woonden, was dat Engeland. Ik wilde Northumberland wel eens zien; een vergeten uithoek van Engeland waar een hoop historie lag en het half-schiereiland Lindisfarne, een soort Mont St Michel maar dan uiteraard anders.

Bovendien konden we dan een hartewens van de oudste invullen: Harry Potter filmlocaties bezoeken. Het liefst was ze naar de filmstudios gegaan, maar die waren al maanden van tevoren volgeboekt. Een goede tweede was Alnwick Castle, waar veel scenes waren opgenomen. En waar ligt Alnwick Castle? In Northumberland. Kwam dat even goed uit.

Bovendien bleek Alnwick Castle een zeer fraai aangelegde, grote tuin te hebben, met daarin zelfs een aparte tuin met giftige planten. Dat deed de deur dicht. Daar moesten we heen. De toegang was niet goedkoop, maar met dat toegangskaartje had je wel een jaar lang toegang. En dat was fijn, want we hadden aan één dag niet genoeg.

Alleen die tuin al kostte ons een halve dag en dat was omdat we ons haastten. Wat een tuin! Een vaste plantengedeelte, een rozentuin, een machtig grote pergola…alles zat er in. En die giftuin natuurlijk, die om voor de hand liggende redenen alleen met een gids te bezoeken was. We moesten wel veel klimmen, want een deel van deze tuinen lag onderaan een vrij steile helling en de rest aan de bovenkant.

Onze kinderen waren niet weg te slaan bij de fonteinentuin. Met coniferenhaagjes waren kleine tuinkamertjes gemaakt, met in elk een ander soort fontein. Die waren niet gemaakt om mee te spelen, maar als je een beetje moeite deed lukte dat toch wel. Het was maar goed dat we droge kleren bij ons hadden.

De allergrootste fontein zat niet in zo’n tuinkamertje. Die liep over de helling heen van de bovenkant van de tuin naar de benedenkant. Als een soort ruggengraat, met de boventuinen als het hoofd en de benedentuinen als de buik. Hij was zo groot dat je hem niet kon missen. Met een beetje fantasie léék hij ook wel op een ruggengraat. Hier was een op een slimme en spectaculaire manier gebruik gemaakt van het landschap. Heel speciaal. En toch was het niet een Engelse Landschapstuin.

Tijdens ons tweede bezoek besloten we rond het kasteel zelf te lopen. Daar zag je de gladgeschoren gazons die je ook ziet in de scenes van de Harry Potter films. En op een gegeven moment stond er een bord. Letters! Dus dat moest ik lezen.

Op dat bord stond dat de tuinen rond het kasteel in de 18e eeuw waren aangelegd door de meest beroemde ontwerper van de Engelse Landschapstuin, Capability Brown. En dat de tuinen redelijk recent waren gerestaureerd. Prima, maar waar waren die Beroemde Engelse Landschapstuinen nou? De tuin die we bezocht hadden, was overduidelijk niet ouder dan 20 jaar. Ze zouden toch niet dat gladgeschoren gazon bedoelen? Nog eens naar dat bord kijken maar.

In dat bord zat een groot, rechthoekig gat. Daar moest je doorheen kijken om de tuin te zien. Een deel van de tuin dan. Want langzaam viel het kwartje: Het landschap rond het kasteel was de Engelse Landschapstuin. Het heet Landschapstuin omdat het landschap is aangepast. Een boompje geplant hier, een andere weggehaald daar, een bosje even verderop neergezet…. Alles zodat het zowel lieflijk en indrukwekkend is om naar te kijken als je vanuit je torenkamer naar buiten kijkt. Een tuin dus.

Maar, maar maar… Om een Echte Engelse Landschapstuin aan te leggen, heb je dus een park nodig! Dat kàn helemaal niet in een stadstuin. Zelfs aan een hectare heb je niet genoeg. Dáárom deed mijn vader dat niet op zijn volkstuin. Hij wist wel beter.