Het is augustus, warm en zonnig, dus nog even een blog in vakantiestemming. Dat is eigenlijk raar, want ik ging op vakantie om eens even af te kicken vande dagelijkse stress. Dus de laptop was dit keer thuisgelaten en we waren op campings waar Wifi soms wel, soms niet of heel zwak aanwezig was. En we gingen fietsen. Alles om de kids weer te resetten van de smartphone.

Ja,ja. Het was ontluisterend om te ontdekken dat ikzelf afkickverschijnselen kreeg door het ontbreken van de laptop. Mijn kinderen hadden al gezegd dat ik ook altijd op mijn laptop zat. Maar natuurlijk dacht ik dat het allemaal wel meeviel. Ik een workaholic? Ik kon mijn werk en dus mijn laptop altijd heel goed loslaten. Vond ik. Niet dus. Het onbestemde gevoel dat ik ‘s avonds had, dat ik iets miste en dat iets was electronisch….confronterend. Gelukkig was het aan het einde vande vakantie zo goed als weg. Mijn hoofd is een stuk helderder. Het was even doorbijten, maar ik ben er blij mee.

Helemaal zonder Werk, dat gaat voor mij niet echt tijdens de vakantie. Want afgezien van het schrijven van een blog: Waar je ook komt, daar zijn vroeg of laat huizen en die huizen hebben tuinen. En dan kan ik het toch niet laten om er een blikje op te werpen en een mening te hebben. Zo van: Goh, wat een prachtige tuin, ik wil hier graag nog even van genieten. Of: Deze tuin is zo netjes, dat hij wel dood lijkt. Of: Leuke tuin, maar wel een beetje saai. Of: Wauw, wat zit deze tuin vol met insekten! De mooiste bijen en hommels. Zit even stil, dan kan ik een foto maken. Zit stil! Stil zitten! Grrrr! Hij is weg.

Midden in het dorp Oost-Vlieland werd mijn aandacht opeens getrokken door een rozentuin. Deze vrij kleine voortuin stond vol met rode rozen. De zon stond er op en de rode kleur vlamde je tegemoet. Adembenemend, vond ik het. “Jongens, even wachten, moet je eens kijken hoe mooi!” riep ik tegen de andere leden van het gezin. Die alweer drie huizen verderop liepen. Ze houden wel van tuinen, maar smaken verschillen en deze vonden ze dus Niet Interessant.

Ik wel. Ik had er wel uren naar willen kijken. Vlammend rode rozen in een groene setting. Prachtig. Waar is mijn camera, ik MOET hier een foto van nemen. Klik, deed de camera. Ik keek nog eens zuchtend naar de tuin, klaar om door te lopen. En toen viel het kwartje.

Een flink deel van het groen was helemaal geen rozenbladeren. Het was onkruid – pardon, wilde planten. Tussen de rozenstruiken door stond de tuin vol met inheemse wilde planten, onkruid dus. En ik had het niet eens gezien. Het viel helemaal niet op, omdat de rozenblaadjes groen waren en het onkruid ook.

Dat is nog eens een ideale rozentuin. Prachtige rode rozen, in een tuin waar je niets aan hoeft te doen. In ieder geval niet in de zomer. ‘Onderhoudsarm’ krijgt hier een heel nieuwe dimensie. De luie tuinier trekt lekker aan het langste eind. En het is ook nog eens goed voor de insekten en de biodiversiteit.