“Pappa, we kunnen niet slapen. Die kikkers kwaken zo hard!”

Dat was het antwoord dat we gaven, een keer ‘s avonds op de volkstuin. We sliepen met zijn vieren in een stapelbed van twee tweepersoons bedden. Dat was vaak keten of eindeloze ruzies over dat de een meer dan de helft van het bed inpikte dan waar die ‘recht op had’. Uiteraard maakte dat meer herrie dan we dachten en de muren waren dun. Dus kwam na vrij korte tijd of mijn vader of mijn moeder binnen met “Slapen jullie nou nog niet? Ik wil jullie niet meer horen, anders zwaait er wat!”

Mijn vader hield niet van kinderen die rondspookten na bedtijd, maar wilde ook wel luisteren naar argumenten. En die kikkers, OK. Daar kon hij wel inkomen. Maar niet te veel.

“Ja, die kikkers, die kwaken wel hard hè. Maar ja, die kikkers, die horen bij de sloot. En die eten een heleboel muggen op!”

Daar had hij wel een punt. Er was niets dat ons meer wakker hield dan een zoemende mug rond ons hoofd. Als kikkers ervoor zorgden dat daar minder van waren, dan moesten we die kikkers misschien maar voor lief nemen.

“En kikkers kwaken nu eenmaal s nachts het hardste. Maar luister nou eens goed naar die kikkers. Echt goed luisteren!”

Wij luisterden.

“Het is wel een rustgevend geluid, he, die kikkers. Kikkers kwaken alleen als het veilig is, anders houden ze hun mond. Als kikkers kwaken heb je dus niets te vrezen.”

Zo hadden we de zaak nog niet bekeken.

“Ik ga nu weg en dan gaan jullie rustig naar die kikkers luisteren. Echt, goed luisteren. En je zult zien, je valt vanzelf in slaap.”

En dat was ook zo. Niet meteen, natuurlijk, we moesten even aan rustig naar kikkers luisteren wennen. Maar na een paar dagen lukte dat best. De rest van de tijd dat we op de volkstuin woonden gaf het kwaken van kikkers geen slaapproblemen meer. Niet dat we die kikkers nooit als smoes gebruikten. Jammer genoeg hadden mijn ouders ons te vaak als een roos zien slapen bij de meest luide kikkerherrie, dus daar kwamen we niet meer mee weg.

Ik heb geen vijver in de buurt en in veel sloten zitten tegenwoordig geen kikkers meer, dus als ik ze nu hoor dan kost het me meestal moeite om in slaap te vallen. Soms erger ik me aan die ‘pokkebeesten’. Maar dan herinner ik me de wijze woorden van mijn vader, zet mijn ergernis opzij en ga goed luisteren. En moet dan vaak lachen om de rare kwaken die ik hoor. Dan ontspan ik me en val in slaap.

Die methode gaat trouwens ook op voor andere geluiden. Wij sliepen eens in een huis met iemand die met gemak kon meedoen met het kampioenschap snurken, zeker als hij wat alcohol gedronken had. Wij waren er min of meer aan gewend, daarom kregen we de kamer ernaast. Op een avond was het weer raak. Gedachtig aan de wijze woorden van mijn vader gingen we serieus naar het snurken luisteren. Binnen de kortste keren kwamen we niet meer bij van het lachen. Elke keer als we dachten dat het niet harder kon, kwam er weer een supersnurk overheen, met de meest vreemde bijgeluiden. Eigenlijk deed het wel een beetje denken aan die kikkers. Die kunnen ook af en toe hele harde kwaken laten horen. Binnen een half uur waren we helemaal aan het geluid gewend en vielen we diep in slaap.

Helemaal Zen. Helemaal mindfulness. En helemaal gratis.