Vorige week schreef ik enthousiast over mijn zaai-experiment. Hoe snel sommige zaadjes opkwamen. Hoe leuk het was om dit te doen. Zaadjes onder je ogen zien veranderen in plantjes. Prachtig!

Maar ja, met bakjes ontkiemende zaadjes in de vensterbank alleen ben je er niet. Dat is hardstikke leuk om te doen, maar zaadjes zien ontkiemen werkt ook met een bakje met vochtige watten met tuinkers. Daar kun je enorm leukke dingen mee doen. Letters zaaien, bijvoorbeeld. Je kunt je eigen naam in plantjes zien groeien. En die kleine, jonge plantjes kun je eten. Op brood. Ik vond dat lekker, met een beetje suiker, tegen de scherpe smaak. Het was helemáál lekker omdat ik het zelf had gekweekt.

De zaadjes die ik nu had gezaaid, die waren voor in de tuin. Maar daar kwamen ze niet vanzelf, vanaf de vensterbank. Eigenlijk moet je kleine plantjes verspenen in allemaal aparte bakjes. Maar daar had ik geen tijd en al helemaal geen ruimte voor. En bovendien geen zin in. Als kind heb ik mijn vader vaak genoeg geholpen met verspenen en ik vond het een rotklusje. Je moet zo uitkijken dat je die kleine tere plantjes niet kapotknijpt. Dus dat ging ik niet doen.

Maar, daar boden die oude eierdozen waarin ik mijn plantjes had gezaaid een flink voordeel. Vooral de vakjes waar de eieren eerst inzaten. Die kon ik heel makkelijk in kleine vakjes snijden. Kon ik toch een beetje verspenen.

Een ander punt is dat in juni je tuin helemaal volgegroeid is, in ieder geval mijn tuin. Geen plekje is meer leeg. Zo’n plekje moet je dus maken. Dat was natuurlijk nèt even meer werk dan ik dacht, maar goed, ik wilde die plantjes planten en dat betekende doorzetten.

Enfin, ik plekjes vrijgemaakt en daar de plantjes ingezet, met bakje en al. Dat ging lekker snel. Die plantjes gingen elkaar natuurlijk beconcurreren, maar ik vermoedde dat de slakken zodanig in de plantjes huis gingen houden dat de cncurrentie vanzelf minder werd. Daarna een flinke plons water gegeven en dan maar afwachten.

De volgende morgen kon ik bijna niet wachten om te kijken hoe de zaak erbij stond. Nou, dat viel mee en dat viel tegen. In het ‘gemengde bloemenmengsel’ waren enkele plantjes goed gegroeid. De rest gaf geen tekenen van groei maar stond er over het algemeen goed bij. Alleen: Waarom waren de Lupines nou verplaatst? Slakken kunnen veel, maar een bakje met zaadjes verplaatsen, dat niet. Bovendien heb je snel genoeg in de gaten of het slakken zijn, doordat ze bijna altijd een duidelijk slijmspoor achterlaten. En dat was in geen velden of wegen te bekennen.

Nee. Dat waren die andere druiloren, de eekhoorns. Gelukkig hadden ze de plantjes zelf redelijk met rust gelaten (zeker niet lekker), op de zonnebloemen na. De zonnebloemen waren niet alleen verplaatst, maar alle plantjes waren netjes afgebroken en de bovenkant was nergens te bekennen. Opgevreten. Grrr! Ik had me zo verheugd op zonnebloemen eind september. Buurtgenoten hadden dat ook gedaan, dus ik wist dat het kon.

Ik had het kunnen weten, eekhoorns zijn dol op zonnepitten. Als ik dat nog eens doe, moet ik dus wachten met planten totdat de zonnebloemplantjes een stuk groter zijn. Nou ja, zo leer je elke keer weer bij. Maar toch jammer.

**Een van de meest kritische zaken bij jonge plantjes planten is voldoende water geven, maar dan heeft het druilerige Manchester weer opeens een voordeel: De droge dagen waren over en de natuur nam het watergeven voortvarend ter hand. Geen zorgen hier.**