Net als in Nederland heeft het hier in Manchester de afgelopen tijd héél veel geregend. OK, er waren wel droge perioden, maar in die tijd had ik net afspraken. Kwam ik eindelijk aan de tuin toe, dan regende het nèt en zat ik sjaggerijnig achter het keukenraam de tuin in te turen, hopend dat het snel een tijdje droog zou worden, want ik moest nog best veel doen.

Ik kwam er zelfs niet aan toe om een rondje door de tuin te lopen. Die rondjes door de tuin lopen heb ik nodig om te plannen hoe ik het werk in de tuin precies aan ga pakken, want het is best veel wat ik nog te doen heb en sommige dingen moeten toch echt voor eind September gedaan zijn.

Maar als het giet dan gaat dat rondje lopen niet. Dan ga je niet effe rustig staan kijken hoe alles groeit en bloeit en of er nog iets moet gebeuren waar je niet aan had gedacht. Dan word je afgeleid door dat straaltje regenwater wat in je nek loopt als je omhoog kijkt. En dus was ik al tijden niet meer door de tuin gelopen om eens echt te KIJKEN.

Toen ik dat van de week dan eindelijk ging doen, zag ik ze zitten. Bramen. Mooie, glimmende, grote, bijna zwarte bramen. En niet zo’n beetje ook! Dat was voor mij een flinke verrassing.

Afgelopen voorjaar, toen het zo droog en heet was, dacht ik namelijk dat hetzelfde zou gebeuren als vorig jaar. De jonge bramen zouden verschrompelen en er zouden maar hooguit een paar vruchten rijp worden. Maar van de zomer ging het opeens regenen. En regenen. En regenen.

Voor de doornloze bramen hielp die regen niet. Maar de wilde bramen hebben zich hersteld en dragen dit jaar prachtige vruchten. En veel.

Het waren er zo veel, omdat ik dit jaar door de gure winter en twee weken Covid en afspraken in het voorjaar niet eraan toe was gekomen om de bramenslierten uit te dunnen. Daar zat ik me in de zomer flink aan te ergeren, maar nu had ik lekker veel bramen.

Maar hoe ze te plukken? Want het was één grote muur van vervelende doorns en de grootste vruchten groeiden natuurlijk achteraan.

Nou ja, dat werd dan ‘plukken speciaal’…

Gewapend met stevige handschoenen, mijn oude, trouwe snoeischaar en een bakje voor de bramen liep ik de tuin in. Ik begon eerst maar eens met de nieuwe jonge braamslierten af te knippen, die over het pad hingen. Zo. Nu kon ik er tenminste door zonder mijn voeten open te halen.

Daarna werd het wat lastiger. Maar met geduld kom je een heel eind. Eerst maar eens het bakje gepakt en de bramen waar ik bij kon, plukken. Ze zijn pas echt rijp als ze bijna van de struik afvallen, dus dat plukken gaat het beste zonder handschoenen. En hoe frustrerend is het dan als sommige –Lekkere! Grote! bramen van de struik afvallen terwijl je nèt de vruchten ernaast aan het pukken bent. Aaaaarghh! Ga die maar eens tussen de doornenbende opvissen!

Is het plukje bramen helemaal kaal, dan zijn de bramen voor dat jaar op dat stuk stengel op en dan komt de snoeischaar weer. Knip! De afgeknipte stengel gaat weer in stukjes in de biobak en ik kan weer dieper het bramenbos in, om de volgende vruchten te plukken.

Langzaam maar zeker raakt de biobak behoorlijk vol – en het bakje bramen ook. Met mooie, zwarte bramen. Ik word er hebberig van. Om lekkere bramenjam te maken heb ik nog iets meer bramen nodig. Langs het paadje naar de rivier groeiden altijd ook veel braamstruiken – die zullen dit jaar ook wel vol zitten met vruchten. Als ik nu nog even naar dat ene paadje ga en daar ook eens lekker ga plukken, dan heb ik er vast genoeg….

Totdat ik me herinner dat de een of andere vandaal dit voorjaar alle bramen daar heeft weggeklepeld. Volgend jaar zullen ze wel weer groeien en bloeien, maar daar heb ik nu niks aan. En met dat wegknippen van die jonge slierten weet ik nu al dat ik volgend jaar weinig bramen zal krijgen, maar het moet dan maar. Ik begin binnenkort toch met de herinrichting van mijn tuin.

Nee, toch maar even verder zoeken naar bramen in mijn eigen tuin. Knip! Weer een paar slierten weg. Aha, daar zitten er nog een paar. Die zijn voor mij. En knip! Zo ga ik verder.