Als ik mijn blogs schrijf, dan kijk ik altijd even op het internet. Want het zijn dan wel blogs en geen wetenschappelijke artikelen en dus zijn ze vaak wat scherper aangezet en glij ik hier en daar wat makkelijk over de fijne details heen, ik wil geen onzin verkopen. Dus ik check graag nog even of ik de dingen wel helemaal goed onthouden heb. En zo kwam ik, via het Krentenboompje, op een Belgische site waar ze bezoekers van natuurgebieden vragen om het te melden als ze in de Belgische natuur bepaalde soorten tegenkomen.

En op die lijst staat ook de Haagliguster.

De Haagliguster?

Dat ding waar vroeger heel Nederland vol mee stond? Waar mijn vader een godganselijke lengte van rond zijn volkstuin had staan? Die wij, toen we oud genoeg waren, mee moesten helpen snoeien? Maar die is toch inheems?

Nee, dus. Dat is niet de Haagliguster, dat is de Gewone liguster.

En dat is dan weer het gevolg van wat veranderende tijden.

Toen mijn vader die volkstuin had, in de dagen dat de dieren nog spreken konden en ik een klein kind was, toen hadden we ligusterhagen. Maar dat waren hagen van gewone ligusters. In de winter waren die meestal kaal. Daar kon je dus doorheen kijken. Dat kon mijn vader niks schelen. Als je bij ons door de heg wilde kijken moest je trouwens bukken, want dat ding was nog net geen meter hoog. Alleen kleine kinderen konden daar doorheen kijken. Volwassenen keken er gewoon overheen.

In de winter was mijn vader in zijn eentje op de volkstuin om in de tuin winterwerk te doen, net als de andere tuiniers die hij tegenkwam. Die zaten niet te gluren wat je allemaal in je tuin uitspookte, die werkten. Soms kwamen ze naar mijn vader toe. Even gedag zeggen of vragen hoe bepaalde dingen ook weer gedaan moesten worden. Mijn vader vond het wel gezellig als hij tussen het werk door even een praatje kon maken. En dus was het makkelijk dat de heggen niet helemaal dicht waren en je er doorheen kon kijken. In de winter mocht je toch niet op de Volkstuin wonen, laat staan dat je daar eens lekker topless ging zonnen. Véél te koud.

Dus die Gewone liguster voldeed prima. In de winter was hij kaal, so what, en in de zomer lekker dicht.

Privacy

Maar de tijden veranderden en langzamerhand hechtte men meer aan privacy. Op de een of andere manier maakten we onszelf wijs dat iedereen niks beter te doen heeft dan te gaan staan gluren bij de buren. Niet dat je veel kunt zien in de winter, door een goed bijgehouden Ligusterhaag –het is een wirwar van kleine takjes.

Nou waren veel van die heggen allang vervangen door schuttingen, maar sommigen wilden liever een heg dan een schutting –zo vulgair, een schutting. Maar ja, die Gewone liguster, die was dus in de winter kaal….en zo’n Coniferenhaag, dat was het eigenlijk ook niet.

Toen bleek er opeens een Liguster te bestaan, ligustrum ovalifolium, die in de winter NIET kaal werd. Dat was pas een Liguster voor een haag! En die heette dan ook, heel origineel, Haagliguster. De haagliefhebbers konden weer een haag hebben, zonder dat ze in de winter bang hoefden te zijn voor glurende buren.

Inheems

Die Haagliguster is niet inheems, want hij komt uit Korea en Japan. Alleen bleek deze Haag dan wel niet inheems te zijn, maar het wel graag te willen worden. Hij voelt zich hier thuis en hoe! Hij staat nu dus ook in de natuurgebieden, waar hij de Gewone liguster verdringt. En op de lijst van planten waar de natuurliefhebbers liever vandaag dan morgen de zaag in willen zetten.

Ja, de kosten van privacy. Die liggen soms heel ergens anders dan verwacht. En het erge is: Helpen doet het niet meer, die haagliguster. Want tegenwoordig vliegt een drone gewoon boven die dichte hagen en schuttingen uit.