Wij hebben een vos in onze tuin in Manchester. Ja, niet permanent. We hebben geen vossenhol. Ergens vind ik dat wel jammer. We hebben een tijd in het centrum van Londen gewoond en daar was in de tuin –die we niet mochten gebruiken, stond in ons huurcontract – wel een pijp van een vossenhol. We woonden op het terrein van University College Londen, in Bloomsbury, met een flink aantal openbare tuinen en parkjes. En vossen. Voor ons huis was een pleintje en daar maakte een mannetjesvos (ja, dat heet rekel, dat weet ik, maar dat zijn jagerstermen en die kent niet iedereen), goed, dus een mannetjesvos elke avond om half 9 een rondje. Snuffelen bij de afvalcontainers in de hoop dat er iets naast is gevallen, plasje tegen de lantaarnpaal, plasje tegen een bosje….vaak tot grote verbazing en vreugde van de incidentele bezoekers. Hij trok zich daar weinig van aan. In de lente en zomer gebeurde dat om half 10, want vossen kennen geen zomertijd.

Ik had een heel mooie ervaring met de vos in Londen. Wel eens een vos een drukke weg over zien steken? Ik wel, een paar keer zelfs. In Londen zijn veel straten eenrichtingsverkeer – dat zijn ze aan het veranderen, maar dat was toen nog niet – en het verkeer kwam van links (voor de vos dan). En daar zagen we het. Links kijken, rechts kijken, nog een keer links kijken en daar ging hij. Of zij, het was donker. Toen aan de overkant hup, tussen de spijlen door het plantsoentje in. Lekker veilig.

Maar wat ik inmiddels weet is dat de vossen, als ze eenmaal in dat parkje of die tuin zijn, stoppen en omkijken of die lastige mensen niet achter hen aan komen. Dus als je rustig, voorzichtig, aan komt lopen en blijft kijken, kun je ze nog zien. Wij zijn toen achter het vosje aangelopen en zagen hem (of haar) van onder het gebladerte naar ons kijken. Even stonden we daar en keken elkaar aan – en toen nam hij of zij de benen.

Maar nu de vos in onze tuin. Geen vossenhol dus, maar onze tuin is voldoende wild om ook aantrekkelijk te zijn voor vossen. Regelmatig komt er dan ook eentje langskuieren. Dan zit je in de keuken en dan loopt hij of zij langs. Meestal een zij, af en toe een hij. Vanuit een ooghoek wordt er even naar me gekeken, zo van: ‘Ik ben er niet hoor. Ik ben zo weg’. Het is nog geen 2 meter afstand, geweldig.

In de paartijd (van december tot februari, met een piek in januari, dus nu) worden ze wat overmoediger en zie je ze vaker. Hitsige vrouwtjes wrijven dan soms hun achterste tegen struiken, zachtjes jankend, midden op de dag. ’s Nachts maken ze soms een geluid als een huilende baby. Dat is erg verwarrend. Wordt er een kind mishandeld? Nee, het is een hitsige vos. Enkele dagen later later hoor je dan opgewonden gekef uit de bosjes, van duidelijk twee vossen. Dat kan ook midden op de dag zijn. En dan is het weer een tijdje rustig.

In deze tijd jagen ze ook regelmatig overdag. Ik hoorde een keer een gekrijs, dat maar bleef aanhouden en zich langzaam richting onze tuin bewoog. Ik naar de tuin en daar stond een vos op het gazon gespannen naar de struiken te turen. Die was zo ingespannen bezig dat die me niet eens opmerkte. Zelfs toen ik kssjt zei, gebeurde er niks. Pas toen het potentiele slachtoffer wegvluchtte, ging de vos erachteraan. Dat vond ik niet zo erg. Ik ben niet heel sentimenteel aangelegd en weet dat vossen ook moeten eten, maar wij hadden net een eekhoorn geadopteerd (“Merrill”) die duidelijk al eerder te pakken was geweest en ik had er geen zin in om die in onze tuin opgegeten te zien worden.

Dat soort dingen zijn wat minder dus. En in een kippenhok kan een vos een ware slachting aanrichten als hij binnen kan komen en de kippen er niet uit. Gelukkig hebben we geen kippen. Dus kan ik meestal zonder problemen genieten van onze vos in de tuin.

O ja, die bewuste eekhoorn is er nog. Gelukkig.