Kijk, daar komt hij weer. En daar komt die andere. Over de schutting rennen. Op weg naar de boom. Hoppa, daar landen ze. O, gaat dat wel goed? Eentje valt! O nee, toch niet. Oef! O, ze zien me. Ze staren me aan! Zo schattig!

Ik woon in Engeland en daar heb je grijze eekhoorns. Dat zijn vreselijk leuke beesten, vol met capriolen. Ze racen over de bomen en klauteren over schuttingen, door struiken en over hekjes. En ze zijn niet echt bang voor mensen, dus dat kun je allemaal heel goed zien. Schattig! Ik strooi wel eens doppinda’s en daar komen ze op af. Ze zien me, maar kennen me inmiddels. Vlak voor het raam van de keukendeur gaan ze zitten. Ze nemen de doppinda in hun mond, en zitten rechtop, staart omhoog, oortjes gespitst. Dan eten ze de pinda’s uit de dop, die ze met hun twee kleine, zachte handjes ronddraaien. Ondertussen kijken ze me de hele tijd strak aan. Want ik ben dan wel die aardige mevrouw die die doppinda’s strooit, maar je weet maar nooit….

Inmiddels hebben ze een nest gemaakt in mijn tuin. Ik kan daar in het voorjaar de kleine, piepjonge eekhoorns in- en uit zien gaan. Die zijn behoorlijk onbeholpen en dat is nóg schattiger. Een paar weken per jaar kan ik daar echt van genieten.

Maar toch, maar toch….in mijn tuin komen geen rode eekhoorns. Die zijn langzamerhand verdwenen sinds de grijze eekhoorn in Engeland werd ingevoerd, eind 19e eeuw. Door landeigenaren die ze ook schattig vonden. De grijze eekhoorns zijn wat groter en sterker dan hun rode broeders en zusters en zijn veelzijdiger in hun dieet. Daarom komen ze ook in de parken voor. En in mijn tuin. Maar sinds dat de grijze eekhoorn in Engeland leeft is de rode eekhoorn langzamerhand uit Engeland verdwenen. Op twee kleine plekjes komt hij nog maar voor.

Sinds die eekhoorns hun nest in mijn boom hebben, broeden er ook wat minder vogels in mijn tuin. Ze zijn bang. Die eekhoorns lusten best wel een vogeleitje en dat weten de vogels donders goed. En dat vind ik nou weer niet leuk.

Die schattige capriolen gebruiken de eekhoorns ook om eten te regelen bij de vogelvoederplaats. Dat heeft een tijdje geduurd. Wat was het toch grappig om ze het elke keer weer te zien proberen – en weer van de richel waar de voederbuizen aan hangen af te zien lazeren. Maar als je iets maar lang genoeg probeert, lukt het je op een gegeven moment wel. En dus kwam ik op een morgen beneden en zag een eekhoorn aan zijn achterpoten aan de richel hangen, de zonnepitten eten uit de buis. Het was hem toch gelukt. De vogels hielden zich gedeisd in de beplanting. Wachten totdat hij weg was, of ik hem had weggejaagd. Die was een beetje te groot om de confrontatie mee aan te gaan.

Ze eten ook mijn onrijpe vijgen. Daar ben ik stiekem best wel blij om, want die worden, als ze de winter overleefd hebben, toch niet rijp en dan hoef ik ze niet met veel pijn en moeite uit de vijgenboom te halen. Maar ze plukken meer vijgen dan ze aankunnen. En dan gaan ze ze verstoppen. In mijn gazon. Je ziet ze een gaatje graven met hun sterke voorpoten, vijgje erin doen en het gat weer aanstampen. Elke vijg op een andere plek. Na een tijdje is het gazon één gatenkaas en dat is dan weer minder leuk. Kijk, mijn gazon is toch al geen strak gazonnetje, maar ik zit niet te wachten op dit soort hobbelige zaken. Dus elke keer als ze die vijgen gaan verstoppen, dan denk ik weer: Hm! Toch iets minder schattig.

Maar het vervelendste, het àllervervelendste van die grijze eekhoorns is wel dat ze tulpen eten. Ik ben dol op rode tulpen en zou ze graag in mijn tuin hebben. Met mij half Manchester. Maar ja, je kunt ze wel planten, maar ze komen niet op. Als je namelijk niet kijkt, worden ze opgegraven. In de Parsonage Gardens lukt het ons wel om tulpen te krijgen. Hier en daar eentje, die net even te veel onder de planten zat. Of in een pot. Die potten worden in de winter afgedekt met kippengaas, dat met spijkertjes word vastgezet, anders helpt het nog niet. Grrr! Helemaal niet schattig! In mijn fantasie heb ik een buks in mijn handen…O, o, o, wat denk ik nou!

Alleen de tulpen in mijn pot, die bloeien binnenkort al voor het derde jaar. Die zitten namelijk zo shocking klem, dat het nog geen eekhoorn is gelukt om die uit de pot te krijgen.

Mooi! Lukt die boomratten eindelijk eens een keer iets niet!