Mijn allereerste blog

Vorig jaar om deze tijd haalde ik diep adem, zei tegen mijzelf: “Je kunt het, gewoon doen! “. En schreef mijn eerste blog. Over vallende blaadjes in je tuin en hoe je daarmee om moet gaan.

Inmiddels zijn de blaadjes weer aan het vallen…..Het jaar is weer rond. Een vol jaar van blogs!

Iets heel anders: planten herkennen.

Nee, ik ga het vandaag lekker over wat anders hebben.

Wij (José en ik) zijn hard bezig met het leggen van de laatste hand aan de beta-versie van onze Interactieve Tuinkalender: Zeer binnenkort horen jullie daar meer over. Maar wat ga je doen als je bezig bent met een tuinkalender op te zetten? Precies. De tuinen in de buurt kunnen op méér dan gewone aandacht rekenen.

Nou staat er in die tuinen doorgaans het ‘gewone werk’: Hortensias in alle soorten en maten, een ongelooflijke hoop Vlinderstruiken en Japanse esdoorns, een Bamboe hier en daar, Lavendels en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar af en toe zit er een plant tussen die ik nog niet ken.

En wat doe je met planten die je nog niet kent? Die hou je als een havik in de gaten, want als ze bloeien EN vruchten geven, dan weet je doorgaans wel in welke richting je het moet gaan zoeken, qua soort. Om een extreem voorbeeld te geven: Hangen er bloemen, die er met een beetje fantasie uitzien als vlindertjes, in gele slierten (OK, trossen) aan de boom in het voorjaar, dan is het zeker geen Magnolia.

Heel aparte bessenstruiken.

En laat ik nou twee dagen geleden blij verrast wezen! Een mij onbekende struikachtige plant in de Parsonage Gardens, waar ik vrijwilliger ben, had opeens besjes! Prachtige parelmoerachtige witte besjes aan een breed trosje met donkerrode steeltjes. Er zaten er niet zoveel aan, twee trosjes maar. Nou ja, beter dan niks. Camera tevoorschijn gehaald en foto’s nemen maar, want ik had al foto’s van dat-ie in bloei stond. Daar moest uit te komen zijn.

Maar wacht eens even….In de diepe krochten van mijn bewustzijn ontwaakte opeens mijn bioloog. Degene die jaren geleden de cursus: ‘Planten leren op naam te brengen’ en niet te vergeten ‘herkennen tijdens het examen’ moest zien te overleven. Na enkele minuten worstelen tegen alle urgente zaken in mijn bewustzijn kwam ze boven en vertelde me: HIER KLOPT IETS NIET. Pak dat trosje maar eens vast.

En jawel hoor. Dat trosje zat los. Dat was helemaal niet van die struik. Dat was van de Lijsterbes erboven, die speciaal om zijn parelmoerkleurige bessen was aangeplant. De duiven zaten flink van de bessen te eten en rukten af en toe een half leeg trosje los, dat naar beneden viel. In de struik. Het zag er wel mooi uit. Maar als hulpmiddel om de naam te vinden had ik er niets aan.

Vandaag had ik weer zo’n momentje. Tijdens mijn boodschappen-loopje keek ik weer naar de planten. Gut, een bloeiende Fatsia, toch maar eens fotograferen. Die appeltjes van die Malus ‘Red sentinel’ die worden met de dag mooier. Wauw! En die Hortensia met zijn stervormige dubbele bloemen blijft maar bloeien! En wat hebben we daar? Dat lijkt wel een lage Viburnum tinus, die staat mooi in bloei. Maar….maar….maar…die had toch blauwzwarte bessen en geen knalrode…..?

Dit keer duurde het nog geen minuut of ik keek naar boven. En daar stond…. jawel hoor….een lijsterbes. Dit keer met mooie rooie besjes. Was ik er bijna weer ingetuind!

Misschien moet ik toch maar weer blogs gaan schrijven over die vallende blaadjes…..