Jawel hoor! Koning Winter is nu definitief in het land. In Manchester arriveerde hij al een paar dagen eerder, dus ik ben alweer helemaal in de winter-stand. Brrrr! Vandaag is het zelfs niet alleen een vorstnacht, maar zelfs een echte vorstdag: maximum temperatuur 0 graden. De komende dagen wordt het af en toe een paar graden boven nul, maar vriest het ’s nachts nog wel.

Bevroren bloemen en plantenbakken

Ik ben vanochtend de tuin rondgegaan met mijn fototoestel. De laatste bloemen die ik nog had zijn vannacht bevroren. Bedekt met witte rijp hangen ze aan de planten. Ik dacht dat ze het misschien nog wel even konden uitzingen, zo met alleen een paar graden nachtvorst. Gisteren echter bleven de daken verdacht lang wit – eigenlijk de hele dag. Dat betekende dat het bij ons gisteren nauwelijks boven nul is geweest. Dus ik had beter moeten weten. Het levert wel mooie foto’s op.

Mijn lobelia’s, die de vorstnacht van gisteren goed hadden overleefd, zagen er vanochtend verdacht glazig uit, evenals mijn mooie rode geranium (Pelargonium moet ik eigenlijk zeggen). Nou ja, het was het proberen waard, van die Lobelia’s, maar de kans was natuurlijk erg klein dat hij ze de winter zouden overleven als eenjarige plant. Dat zit bij die planten nou eenmaal niet ingeprogrammeerd. En het is nu 5 graden onder 0, dus vannacht was het kouder. Vlak voor zonsopgang is het namelijk het koudst. Mijn bak met gemengde geraniums ziet er nog goed uit, die kan mooi nog naar binnen. Die heeft het overleefd omdat hij vlak tegen de gevel, achter de fietsen stond, onder het afdak. Net warm genoeg. De rode geranium stond net te veel aan de buitenkant. Net te koud.

De rest van de plantenbakken staat vol met wilde planten die er vanzelf in zijn gaan groeien. Die zijn allemaal bevroren, maar dat is dan ook niet erg.

De planten in de tuin zelf zullen niet zo snel bevriezen. Daar ligt een dik bladerdek op, dat ik er elk jaar expres op laat liggen. Goed voor de kringloop in de natuur, maar ook een lekkere dikke isolatielaag tegen de vorst.

Bollen

Ik ben niet heel blij met deze vorstperiode. Want zoals altijd ben ik rijkelijk laat met het planten van mijn bollen en moet ik ze nog planten. Met deze temperaturen gaat de grond bevriezen. En probeer dan die bollen maar eens op een behoorlijke manier de grond in te krijgen. Dat gaat me niet lukken. Dus ik hoop dat het van korte duur is, deze vorst en niet aanblijft tot in het nieuwe jaar. De verwachtingen zien er niet al te best uit, de komende 7 dagen. Nou ja, het is Manchester. Heel erg lang duren deze perioden meestal niet. Behalve de hitte en droogte de afgelopen zomer….hmmm. Afwachten maar.

Het planten van nieuwe planten in mijn tuin wordt om dezelfde reden helemaal niks. Eigen schuld, had ik het maar in november moeten doen. Ach, in maart en april kan het ook. Alleen moet ik dan meer opletten met water geven en zo.

Snoeien.

Snoeien kan ik nu ook even vergeten. Dat geldt ook voor mijn sierdruif, waarvoor het nu de beste tijd is. Mijn Tuinkalender geeft me iedere week nu een melding, maar ja, het vriest, hè. Wat ik wél kan doen, is verder werken aan het uitdunnen van die rottige bamboe. Als die stengels afbreken is het alleen maar handig, dat scheelt later weer een keer knippen. Maar je zult natuurlijk zien dat die nou net niet afbreken.

Vogels voeren

Wel ben ik gisteren de hele ochtend bezig geweest met het inrichten van de vogelvoerplaats. De vogels hebben nu duidelijk honger. Je ziet ze met een dik opgezet verenpak in de struiken zitten te wachten totdat het hun beurt is om te gaan eten. Ik ben er alleen nog niet achter hoe ik kan voorkomen dat de (grijze) eekhoorns de hangende bakjes naar beneden werken. Soms nemen ze die bakjes zelfs mee, het bos in. En ik maar zoeken, waar dat ding nou toch gebleven is. En de vogels maar honger hebben omdat het bakje weg is.

Het is wel grappig om naar de capriolen te kijken waarmee die eekhoorns het vogelvoer proberen te pakken te krijgen. Maar als de eekhoorns de hele tijd aan de voerbak hangen blijven de vogels weg. Dus jaag ik de eekhoorns af en toe maar weg, als ik zie dat ze weer bezig zijn. Dat gaat nog niet zo makkelijk. Ze kennen me en zijn niet heel erg bang meer voor me.

Dan ren ik ze maar even achterna over het gras. Terwijl ik denk: Dat kan ik beter nu niet doen. Het gras kan er normaal uitstekend tegen dat er overheen gelopen wordt, maar als het bevroren is zijn de grassprieten hard en breken ze in plaats van te buigen. Je hoort het ook knisperen onder je voeten.

In winterrust.

Als het van dit winterweer is, ga ik zelf ook in een soort winterrust-stand. Ik zit dan bij het keukenraam naar buiten te kijken, naar de winterse tuin die helemaal wit is van de rijp. Verstild. Er is weinig natuurgeluid. Daar word ik erg rustig van. Ik ga dan vanzelf nadenken over hoe het afgelopen jaar is geweest. Ik ruim wat op en gooi wat weg. En in mijn hoofd rijpen langzaam de ideeën over wat ik het volgende jaar ga doen. Dan hoef ik daar niet meer over na te denken als de vorst weer weg is en ik weer kan planten en snoeien.

(Meer over die plannen in het laatste blog van dit jaar).