Hè, hè. Als ik dit schrijf is het eindelijk een beetje beschaafd weer geworden. Vandaag had ik voor de eerste keer het gevoel dat ik te dik aangekleed was met mijn dikke jas. En het lijkt erop dat het voorlopig zo blijft, dus eindelijk kan mijn winterjas de kast in. Hoera!

Ik begin al visioenen te krijgen van warm zomerweer. En dat deed me terugdenken aan Kreta. Dus vandaag even geen Koffievraag (er liggen er nog een paar), maar lekker een verhaal over een plant. De Acanthus. Die heeft als Nederlandse naam: Acanthus. Soms afgekort tot Akant. In het Engels heet hij Bear’s breeches, oftewel de rijbroek van een beer. Hoe ze daar nou weer bij komen…

Het is een plant die een tijdje uit is geweest, maar pas geleden helemaal in was, de Acanthus. Zo zag je hem nergens, en zo stond ie plotseling in heel veel tuinen. Het is dan ook een indrukwekkende verschijning. De plant zelf is vrij laag, maar de bloeiaren steken daar een flink eind bovenuit, tot 1,5 m. De bloemen zelf lijken uit twee paarse klepjes te steken, wat je ook niet bij elke plant ziet, Het is ook nog een zomerbloeier, dus dan heb je ook nog wat als de spectaculaire voorjaarsbloeiers uitgebloeid zijn. Bovendien kan hij goed tegen hitte en droogte. Hij komt namelijk uit het Midellandse zeegebied, waar de zomers heet en droog zijn. Aha! Een klimaatsbestendige plant dus!

Acanthus mollis is de plant die in ons land het meeste wordt aangeplant. Acanths spinosa heeft spectaculairdere bloeiaren, maar ook scherpe stekels, dus als je niet oppast…..De stekels van Acanthus mollis zijn zacht (mollis betekent zacht). Dat werkt een stuk prettiger bij het wieden in je border. Dan maar een minder spectaculaire bloem.

Die overhangende kelkbladeren waar de bloem onderuit piept zijn wel heel apart. En dat brengt me op Kreta. In de Botanische tuin daar hadden ze de Acanthus – met ernaast de bovenkant van een Griekse pilaar, de Korintische zuil. Die iconische kelkbladeren waren namelijk de inspiratie voor de versiersels van de Korintische zuil. Later werd die ook bij de Romeinen gebruikt, zij het een beetje aangepast. Het lijkt erop alsof de Romeinen de echte bladeren betervonden staan dan die kelkbladeren. En dat is het geheim van de Acanthus.

Acanthus is maar kort heel populair geweest. De reden dat ze maar kort populair waren, is dat er toch een paar minder leuke kanten aan die plant zitten. Hij houdt onder andere niet van natte voeten. Aangezien het afgelopen half jaar niet alleen mijn grasveld in een moeras veranderde, maar die van half West-Europa, ging dat op een aantal plekken dus niet goed. De tweede reden is, dat je de plant wel makkelijk je tuin in krijgt, maar niet zo makkelijk meer er uit. Als hij zich senang voelt, dan groeit hij wat breder…en breder…en breder…en probeer hem dan maar eens weg te krijgen. Blijft er zelfs alleen maar een klein stukje wortel achter, dan groeit daar binnen enkele jaren weer een forse plant uit. En dan kun je weer opnieuw beginnen.

Die Grieken hadden toch gelijk dat ze het spectaculaire deel vande plant als zuilversiering gebruikten. Zuilversieringen woekeren niet. Scheelt heel wat onderhoud.