Jaren geleden maakten mijn ouders ‘s avonds een spannend moment door.

Avontuur in het achtertuintje.

De buren van twee huizen verderop, op 1 hoog, waren regelmatig op vakantie. Dat was op het een of andere manier bekend geworden bij het inbrekersgilde en die besloten het huis te vereren met een ongewenst bezoek. Dat bezoek moest voortijdig worden afgebroken, want de overburen wisten van de vakantie en die hadden de politie gebeld. En die kwam binnen aan de voorkant. Wat nu?

Inbrekers zijn niet voor niets meestal jong. Ze besloten naar beneden te klimmen en te vluchten door de (achter)tuinen. Zo hoopten ze sneller te zijn dan de politie, want die stond niet alleen vóór te wachten, maar ook achter.

Dat ging goed totdat ze bij mijn ouders’ tuin kwamen. Want mijn vader wilde geen gewone ligusterhaag. Hij had iets anders bedacht. Klimrozen. Hij had twee draden gespannen langs paaltjes en daarlangs klimrozen laten groeien, in verschillende kleuren. De klimrozenhaag eindigde aan beide kanten tegen twee meter hoge muurtjes die aan het huis vastzaten. Tegen die muurtjes groeiden vuurdoorns. Dat vond hij mooi. De vuurdoorns waren ook goed voor de vogels, waar hij ook van hield.

Maar goed, inbreker 1 dacht wel even door de haag te stormen, bleef aan de klimrozen haken terwijl hij over de draden struikelde en sloeg met zijn hoofd tegen de gewassen betonklinkers die toen in de mode waren. Inbreker 2 besloot ter plekke dat ‘vluchten door de tuinen’ toch niet zo goed werkte, met name vluchten uit de tuin waar hij in stond (het was namelijk donker). Door het huis heen was toch makkelijker. Hij moest opschieten, want ze zaten hem op de hielen.

Binnen hoorde mijn moeder (lichtelijk doof) gerommel in de tuin en daarop de woorden ‘sta of ik schiet!’ Tegelijkertijd werd er aan de keukentuindeur gerommeld –die ze net 5 minuten ervoor op slot had gedaan. Toen ze in de tuin keek, stonden daar enkele politieagenten en een man –de ene inbreker-met zijn handen omhoog. Op de grond lag de andere inbreker, bewusteloos.

Avontuur in het eigen achtertuintje. Van wel 40 m2 groot.

Planten tegen inbrekers.

Inbrekers moeten snel kunnen vluchten en alles wat ze mogelijk kan tegenhouden of flink vertragen maakt een huis minder aantrekkelijk. Die ene inbreker had van mijn ouders uit naar de buurtuin kunnen gaan, als hij rustig over de rozen had kunnen klimmen. Dat kon, dat deden wij ook als we de sleutel vergeten waren. Maar je moest RUSTIG over die rozen klimmen en geen haast hebben, want anders kwam je vast te zitten. Absoluut een no-no als je aan het ontsnappen bent voor de politie.

Hetzelfde gold voor die twee muurtjes met de vuurdoorn er tegenaan. Een inbreker die van één hoog snel naar beneden kan komen, kan ook snel over een muurtje klimmen. Maar met een vuurdoorn er tegenaan, wordt dat opeens een stuk minder aantrekkelijk. Als je een vuurdoorn in je tuin hebt en je hebt die zelf geplant of wel eens gesnoeid, weet je precies wat ik bedoel. Als je met snoeien niet heel erg uitkijkt, zitten die harde, scherpe doorns in je arm. Auw. Er even doorheen raggen om naar een andere tuin te komen? Nou, eh….

Dit gebruik van planten tegen inbrekers was, voor zover ik weet, bij mijn ouders grotendeels ‘per ongeluk’. Het was niet de voornaamste reden waarom die planten er stonden. Maar je kunt daar natuurlijk wel rekening mee houden met het inrichten van je tuin. Want zeg nou zelf, wie zit er te wachten op ongewenst bezoek?

Ga ik hier een lijstje planten geven die inbrekers tegenhouden? Nee. Dat kun je zelf ook wel verzinnen. Alles waar niet snel en makkelijk doorheen te komen is, is goed. Denk aan alles met stekels die makkelijk door je handschoenen gaan. Zoals vuurdoorns en rozen met vervelende stekels. Rambler-rozen werken ook uitstekend. Het probleem is alleen dat die niet alleen inbrekers vangen, maar ook je nietsvermoedende bezoekers, die bij een kijkje in de tuin plotseling vast komen te zitten. Ik heb regelmatig mijn gasten moeten bevrijden.

Dichte, wat bredere, hoge hagen werken ook vrij goed, vooral als ze binnenin wat dikkere takken hebben, zoals een wat oudere beukenhaag.

Zwakke plekken.

Maar alle voordeel heeft zijn nadeel en alle inbraakwerend materiaal heeft zijn zwakke plekken. Onze buurkinderen glippen vaak tussen de haag en de schutting heen. Ze zijn jong en dat is dus heel spannend. De haag groeit daardoor niet strak tegen de schutting en daar is dus een zwakke plek.

Zelf de Berberis julianae kan worden verslagen. Berberis julianae heeft ongelooflijk lange, scherpe stekels en die doen gemeen zeer. Ze gaan dwars door je spijkerbroek heen. De plantsoenendienst van Amsterdam gebruikte haagjes van Berberis julianae om tegen te gaan dat mensen halverwege een drukke weg overstaken. Maar voor de (verkeers)veiligheid moesten die hagen laag blijven. Tot hun verbijstering kwamen ze er achter dat op sommige plekken toch paadjes ontstonden. Sommige mensen hadden blijkbaar zo’n haast, dat ze toch door de Berberis julianae heen ragden in plaats van om te lopen. En als genoeg mensen dat doen, komt er een paadje en kan iedereen er snel en makkelijk door.

Helemaal foolproof is het dus niet. En bij mijzelf probeerden de inbrekers niet in te breken via de achtertuin (rambler-roos over de schutting) maar gewoon weer bij de voordeur. Gelukkig mislukt, dankzij een oplettende buurvrouw. Een goede buur…..