Corona-times (of Corona-tijd in het Nederlands), het wil wat. Zeker met lockdown en avondklok (dat laatste gelukkig nog niet in Manchester) vlieg ik af en toe tegen de muur op. Ja, we kunnen uit wandelen in het lokale park. Maar raad eens: Dat idee heeft iedereen! Ons lokale parkje, waar je normaal anderhalve man en een paardenkop tegenkomt, is nu bomvol. Je kunt er over de hoofden lopen. Buren van ons zijn maar begonnen om in het donker hun rondje te lopen. Dat lieten ze niet zo lang geleden wel uit hun hoofd. Regelmatig waren er wat ongure lieden in het park te vinden in het donker. Die zijn er bljkbaar niet meer. Te druk.

Niet naar het park dus. Maar wat dan? De tuin? Zelfs met een vrij grote tuin heb je het na 30 rondjes lopen wel gezien.

Je verveelt je stukken minder snel als je in de tuin gaat wèrken. En dan is een verwaarloosde tuin een voordeel: er is heel wat te doen. Een beetje te veel, eigenlijk. Het bosdeel achter is uit balans: de taxus wordt steeds breder en duwt alle andere bomen en struiken opzij. Die douwen op hun beurt weer andere planten opzij, tegen de schutting aan of erover. En dat vinden de buren weer minder.

En nu wordt het verplichte thuiswerken met Corona een voordeel. Want niet alleen ik snak naar buiten en lichaamsbeweging, er is er nog een in huis die begint te merken wat dat met je doet, alleen maar binnen zitten (letterlijk). Dus, waar vroegere verzoeken om hulp nogal eens beantwoord werden met : “Moet dat? Ik heb het druk”, is het nu: “Als jij nou aangeeft wat je gesnoeid wil hebben, dan snoei ik dat even, het is mooi weer vandaag”. Kijk, dat schiet op. Ik moest hem natuurlijk wel even trainen in de juiste manier van snoeien, maar dat gaat nu ook goed. Ik kan nu zelfs aangeven waar ik precies gesnoeid wil hebben door het tekenen van een streepje met een kalkstift. En dan komt het goed.

En door het te doen, leert hij bij. Ik moet nog een beetje sturen, maar niet veel. Een jaar geleden werd nog gekeken hoeveel grote takken je in de biobak kon proppen zonder dat deze scheurde, tegelijk mopperend dat er ‘zo weinig in kon’. En wie moest het toen fijnknippen? Maar nu is dat anders. Hij zaagt en knipt het hout nu ook zonder morren in kleine stukjes.

Kijk, zo moeten we het hebben. Ik had niet gedacht dat ik nog plezier aan dat Corona-gedoe zou beleven. Als het nog een paar maanden zo doorgaat, dan kan ik hem ook leren om het gras te maaien en slim te wieden…..

Kan ik lekker met een glaasje en een hapje op het terras zitten.

Of ben ik nou te optimistisch?