Een aantal weken geleden heb ik verteld over de vos die bij ons regelmatig op visite komt. Nou ja, komt…ik heb hem al een tijdje niet gezien. Vind ik jammer, want ik vind het wel leuk. En ik snap het ook niet helemaal. Onze tuin zit namelijk VOL met vogels en vossen zijn DOL op vogels. 

Nou, niet zoals wij. Meer om te eten. Ze zijn niet zo heel geïnteresseerd in meesjes. Maar wel erg dol op duiven. En kippen natuurlijk. Precies de juiste grootte en lekker! Maar kippen lopen bij ons niet zoveel rond. Die duiven wel.

In Londen was dat heel grappig. Omdat de parken ’s avonds om 8 uur dicht gingen, kon je daar na sluitingstijd in het late voorjaar regelmatig een vossenfamilie aantreffen. Ze hadden donders goed door dat wij er niet in konden. De jongen konden dan mooi oefenen met op duiven te jagen. Dat was een heel grappig gezicht, want ze waren er nog niet zo goed in. Soms waren ze daar zo fanatiek mee bezig, dat ze het parkje verlieten. En dan stond daar opeens ik. Met een filmcamera. Dat was even schrikken! 

Een keer was ik (ook in Londen) voor visite bezig om een stoofschotel van duif te maken (lang verhaal, want ik eet zelden vlees). Die moest nogal lang sudderen en stond dus al een tijdje op. Er was een lekkage geweest en in de tuin stonden twee mannen buiten de afvoer te repareren. Plots kwam er een vrouwtjesvos door de pijp naar buiten, ze had jongen, je kon haar tepels dus goed zien. En ze ging naast de ladder staan snuiven waar die heerlijke geur toch vandaan kwam. Een van de mannen kwam naar binnen rennen: Of ik snel kwam kijken, want dit was zoiets bijzonders: een vos aan de voet van de ladder waar zij bezig waren, dat hadden ze nog nooit gezien. Mevrouw Vos keurde de heren overigens geen blik waardig. Ze zal vast honger hebben gehad, het was midden op de dag. Ik was er ook van onder de indruk. Toen ik zover bijgekomen was dat ik me bedacht dat een foto toch wel leuk zou zijn, was ze verdwenen.

En eekhoorns, die jagen ze dus ook. Maar Merrill leeft gelukkig nog, hoewel de plek op zijn (haar?) rug iets groter was geworden zag ik laatst.

Enige jaren geleden hadden we (in Manchester) de mooiste vos-ervaring. Het was begin maart en een mooie warme dag. Ik had het gras al tijden niet gemaaid en het was dus lekker lang. En daar lag ze. Lekker te slapen, heerlijk warm in de volle zon. Ogen dicht. O, ze had ons wel in de gaten hoor. Er was één oor opgericht, precies in onze richting en af en toe ging er een oog open en keek ze ons even vorsend aan. Maar de tuindeur was dicht en ze voelde zich duidelijk veilig genoeg. Ze heeft er ruim twee uur gelegen, daarna was ze weg. We hebben haar nooit meer gezien. 

Ik dacht eerst dat het kwam omdat ik nu mijn gazonnetje regelmatig maai, totdat ik vorige zomer in de buurt een andere vos aan de rand van een prachtig geschoren grasveld zag liggen. Dat was het dus niet. Nou was het afgelopen jaar het eerste jaar van COVID, heel spannend allemaal en dan let je wat minder op. En de buren hebben de schutting vernieuwd. Die zat vol gaten en dus kon de vos zo in en uit lopen. Aangezien dat ook gold voor ongenood volk, besloten ze daar toch wat aan te doen. Nu hebben we toch minder vossen-aanloop, hoewel ze best over schuttingen kunnen komen (heb ik ze ook zien doen: een fikse aanloop en wat gekrabbel en daar ging het vosje, floeps over de schutting heen).

Ik denk nog regelmatig aan die mooie dag terug. Een vos, slapend op ons grasveld, in het volle zicht. Wat een cadeautje.