Als je er niets mee doet dan lukt het nooit.

Dit doet even pijn

Dit is een beetje een pijnlijk blog voor mij. Het gaat namelijk over het volgen van cursussen. Of beter gezegd het je inschrijven voor cursussen die dan vervolgens op de plank blijven liggen.

Cursus op de plank

Nou valt het bij mij allemaal wel mee, want ik ben gelukkig niet iemand die zich snel ergens voor inschrijft. Ik probeer wel degelijk eerst na te denken of het ‘er allemaal wel uitkan’. Qua geld natuurlijk, maar ook qua tijd. Want op de plank ligt nog een informatica-cursus van de Open Universiteit. Besteld voordat de kinderen kwamen. De oudste gaat nu zowat zelf studeren.

Dat ding kom ik af en toe tegen en dat doet dan toch weer even zeer. De inschrijving is natuurlijk allang verlopen dus ik zou dat pak papier ook weg kunnen gooien, maar ja, ik had bijna een BachelorTechnische Informatica bij elkaar gestudeerd, dus….Ach ja, hoop doet leven.

Ik heb dus best wel kennis van ICT en zo en dat is knap handig in deze tijd, want ik snap wat er gebeurt bij ICT systemen. Maar veel kennis van logisch programmeren heb ik niet. Dat krijg je namelijk niet door de cursus aan te schaffen en die vervolgens op de plank te laten liggen. Dat is net zoals een boek onder je hoofdkussen leggen ’s nachts, in de hoop dat de kennis op magische wijze doorsijpelt naar je hersenen – wat ik ook geprobeerd heb, trouwens, want slapen moet je toch een keertje en baat het niet, het schaadt ook niet. (Het baatte niet.) Alleen maar een boek of een cursus aanschaffen is dus niet voldoende. Je moet er iets mee doen.

Wachtwoord vergeten.

Online cursussen zijn fantastisch, maar hebben als groot nadeel dat je een wachtwoord nodig hebt. Omdat je tegenwoordig voor iedere klapscheet een app moet gebruiken en die app beveiligd is met een wachtwoord, loop je het vroeg of laat op. Wachtwoord…was het nou adcbefg of toch abcdefg?. Dat gebeurt mij regelmatig en elke keer als ik een nieuw wachtwoord aanvraag dan voel ik me toch een minkukel! Terwijl ik wéét, dat als ik op het knopje ‘wachtwoord vergeten’ klik, er een programmaatje gaat lopen dat een nieuw wachtwoord regelt. Er komt geen mens aan te pas, dus voor wie moet ik me schamen? En toch schaam ik me en stel ‘nieuw wachtwoord aanvragen’ uit. Maar dat is dus helemaal niet nodig. Al vraag je 100 keer een nieuw wachtwoord aan.

Ik heb nu effe geen tijd

Je hebt de cursus aangeschaft, bent het wachtwoord deze keer niet vergeten en gaat er eens goed voor zitten en dan…’mamaaaa!’. Of iets van gelijke strekking. Zuchtend kom je vanachter je apparaat vandaan. En voor je het weet ben je een maand verder en h eb je nog niet 1x ingelogd. Herkenbaar? Ja, dat heb ik ook. Ik zou ze de kamer uit moeten zetten, maar op de een of andere manier denkt iedereen dat de regel ‘mensen met rust laten als ze iets willen leren’ niet voor moeders geldt. En ach, ik kan morgen ook wel inloggen, toch? Dat is het gevaar van online cursussen: uitstellen gaat lekker makkelijk. Ik ben dan extra blij met een cursus die Question and Answer dagen heeft. Dat werkt bij mij als een stok achter de deur. Een paar dagen voordat de QandA sessie is ga ik driftig aan de slag. Dan lukt het me wel om de tijd te vinden….

Ik doe het vast niet goed en begrijp ik het allemaal wel?

Bij een online cursus zit je niet in een klas met een leraar die af en toe over je hoofd even meeleest met wat je aan het doen bent, zoals op de middelbare school. Dat is niet altijd een nadeel: van sommige leraren schoot ik in de stress als ik ze hoorde naderen. Steevast volgde namelijk ‘tsk, tsk, tsk’. Of: ‘Ik geloof niet dat jij het allemaal goed begrepen hebt, meisje! Anders bakte je er niet zo’n puinhoop van’. Dat gebeurt bij online cursussen gelukkig dus niet. Maar meteen vragen stellen kan dus ook niet.

Mijn vader, die dus Vakbekwaam Hovenier was (en dat is een praktijkdiploma, veel in de banken zitten is daar niet bij), was erg leergierig en schoolde zich bij door veel te lezen. En veel te vragen. Op een gegeven moment begon hij cursussen te volgen aan de Landbouwuniversiteit in Wageningen. Dat waren soms cursussen met ingewikkelde biochemie en op een gegeven moment begreep mijn vader niet waar de docent heen wilde. Dus hij stelde een vraag. De docent gaf antwoord, maar zei later tegen mijn vader: ‘jij stelde die vraag. Maar de rest begreep het evenmin, dat merk ik altijd op de tentamens. Maar die durven het niet te vragen.’ Bang dat ze afgaan.

Daarom zijn er ook nooit 30 man bij een Question and Answer sessie, ook al doen honderden mensen dezelfde cursus. Maar je ontneemt jezelf een prachtkans. Zoals een van onze klanten zei, toen die toch maar besloot om een keer mee te doen met de Q and A: ‘Ik dacht dat ik er niks aan zou hebben en ik had ook geen vragen ingestuurd. Maar toen slechte groei op kleigrond aan de beurt kwam, dacht ik: ‘verrek, dat probleem heb ik ook! En het waren allemaal zulke leuke mensen die meededen, dat had ik niet verwacht.’

Als je er niets mee doet dan lukt het je nooit.

Als je – ik noem maar een voorbeeld -onze online cursus snoeien volgt en je moet daarna echt gaan snoeien is dat best eng.

Je gaat er tegenaan hikken en denkt: “Hm. Misschien is het morgen toch een betere dag om dit te doen.” En wat gebeurt er morgen?.. Het is veel beter om met het zweet in de handen toch maar die snoeischaar in de plant te zetten en het misschien een beetje fout te doen dan om niet te snoeien. Je maakt dan geen fouten, dat klopt. Maar je leert ook niet. En dat is dan toch een beetje zonde van het geld en de moeite die je er in hebt gestopt.

Welke vaardigheid je ook wil leren, welke cursus je ook volgt: Als je niets met een cursus doet lukt het je nooit om op dat gebied goed of zelfs maar vaardig te worden. En fouten maken hoort erbij. Van je fouten leer je het meeste, die onthoud je het beste. Dus wees niet bang voor die fouten en ga aan de slag.