Een groot terras met bloemen.

Het is tegenwoordig helemaal in: de buitenkeuken. Nou ja, zo noemt de marketingafdeling het. Want een keuken zit tegenwoordig vol met apparatuur. Apparatuur die niet goed tegen vocht kan. En al helemaal niet tegen regen.

Dus een ‘echte’ buitenkeuken is helemaal niet buiten, maar staat in een schuur of zo. Een schuur die aan een kant open kan, dat wel. Niet iedereen heeft zo’n schuur ter beschikking. De meeste mensen niet.

Wat dus buitenkeuken heet is in veel gevallen een groot terras met een barbeque en een pizza-oven. Want die kunnen wel tegen regen. Als je geluk hebt, heb je ook nog een soort aanrechtblad met een kraantje met een gootsteen. Maar in ieder geval een gróót terras.

Tja. Maar een groot terras is kaal. Erg kaal. Dát was de bedoeling niet. Je wilde in de tuin zitten, tussen de bloemetjes. Anders had je net zo goed binnen kunnen blijven, in de echte keuken. Met al die fijne apparatuur die niet zo een-twee-drie naar buiten kan. Je oven, je afwasmachine, je mixer en noem maar op.

Het terras van zo’n buitenkeuken kleiner maken is óók geen goed idee. Want waar laat je dan al die mensen die komen barbeknoeien? Dus wat doe je: Je schaft een paar potten aan. Voor de leuk. Met schattige bloemetjes. Gezellig. En weinig onderhoud. En als zo’n pot in de weg staat, kun je hem nog makkelijk verplaatsen.

Nou, daar kom je achter. Ja, als ze leeg zijn. Maar als ze vol zijn met aarde is dat een héél ander verhaal. Dan wegen die dingen opeens een ton. En dat is dan vóórdat er planten in zitten.

En als je denkt dat die dingen zorgen voor weinig onderhoud…

Onderhoud 1: Dooie bloemetjes er uit.

Als je bloemen in je potten hebt, moet je de dode bloemetjes weghalen. In de border vallen die dode bloemetjes vaak niet op en kun je ze laten zitten. Maar als die pot net voor je snufferd staat, dan zie je ze wel. En je gaat je ergeren. Dus moeten ze weg. Werk! De hele zomer heb je wat te doen.

Onderhoud 2: water geven

En potten moeten regelmatig water krijgen. In de tuin kunnen je planten nog met de wortels wat dieper groeien als het een tijdje droog is. Of het water kruipt van beneden naar boven in de bodem. Maar bij potten heb je dat niet. Dus moet je water geven en je moet het niet vergeten. Een weekje op vakantie in een hete periode is vaak fataal.

Nou ja, dan plant je gewoon nieuwe planten. Geen probleem. Of je koopt een watergeefsysteem. Want tegenwoordig kun je dat kopen. Een oud-collega zonder tuin, maar met een groot dakterras was daar lyrisch over. ‘Geweldig’, zei hij. ‘Je zet het in elkaar, sluit het aan op de kraan en hebt er geen omkijken naar, de hele zomer’.

Een vriendin van mij hoorde dit en dacht: dat wil ik ook. Dus kreeg ze een startsetje voor haar verjaardag. Ze is zelf behoorlijk technisch aangelegd, maar het onderhoud van de tuin is het domein van haar man. Die is ook best technisch. Maar in dit geval niet technisch genoeg. Of het kan ook het ontwerp zijn, daar wil ik van af wezen.

In ieder geval, het bleek dat je die dingen ook nog verkeerd om kon aansluiten. Dat ging zelfs erg makkelijk. En dan doet het systeem het niet. En dus gingen de planten alsnog dood.

Enfin, met een beetje puzzelen was dat probleem ook opgelost en konden de sla en de tomaten netjes geplant worden. En kon ervan worden genoten. Maar niet lang! De tomaten groeiden als een speer en bleken ondersteund te moeten worden. Weer werk!

Onderhoud 3: andere waterproblemen.

En dan komt de ‘verrassing’. Iets waar veel mensen geen rekening mee houden. Namelijk: te veel water.

In veel van die mooie, hele grote potten zit geen gaatje.

Nou, dat is toch geen probleem? Het water gaat onderin zitten en je hebt meteen een reserve-voorraad voor in tijden van droogte. Toch?

Zo redeneerden de ontwerpers die grote, grijze potten bij ons in de straat lieten neerzetten ook. Op bepaalde plekken was namelijk te weinig ruimte overgebleven voor bomen. Dus kwamen daar die potten met daarin hulstboompjes. Prachtig.

Maar de hulstboompjes wilden niet groeien. Dus werd er water gegeven.

Dat hielp niet. Deskundigen erbij. Kunstmest erbij.

De hulstboompjes wilden nog steeds niet groeien. Nieuwe deskundigen erbij. Die sommeerden nader onderzoek naar ziekten. Dat leverde op dat het probleem vermoedelijk in de bodem zat.

Nou, bemesting kon het niet wezen, dat was al onderzocht. Dus wat dan?

Nieuwe deskundigen erbij, dit keer op het gebied van de bodem. Die wierpen één blik op die potten en ontboden wat werklui. Met grote, brede boren werden er gaten in de potten geboord, ongeveer op de helft van de hoogte. Ze waren nog niet klaar met boren en dáár stroomde het water al uit de gaten. De boompjes waren gewoon verzopen. In de grote, overbemeten pot.

Maar zelfs een overbemeten pot kan, als het vaak en lang genoeg regent, vol raken. En dat water kan nergens heen als er geen gaatje onderin zit. Dat gaat alléén uit die pot als de planten gaan verdampen. Is de pot te vol met water, dan verzuipen de plantenwortels en geven de planten de pijp aan maarten. Dan verdampen ze niks. Bij deze potten had niemand dat in de gaten. Want aan de bovenkant verdampte het water wèl. Dus waren de bovenste paar centimeter grond wèl droog.

Kortom, je moet óók regelmatig kijken of de grond in je potten niet te nàt is. Werk!

Dus: Planten in potten: Heel mooi. Maar wel veel werk.