Het is zomer. De hele wereld is groen, de bloemetjes bloeien, het zonnetje schijnt en het vakantieseizoen is begonnen. OK, de grassen bloeien ook, maar voor de rest is het een prima tijd. Het is ook fijn om naar natuur te kijken, vooral nu er, dank zij bijenhotels en No Mow May en zo, langzamerhand meer insecten in de tuin komen. Ik heb vooral heel veel hommels. Schattige beesten. Heel leuk om naar te kijken. Aaibaar ook.

Maar wat doet die grote hommel raar bij die Akelei? Ik bedoel: Het nectar zit toch onder in de bloem, nietwaar? De hommel moet dus voorin de bloem kruipen om zo bij de nectar te komen, toch? Wat scharrelt dat beest dan nu toch rond aan de achterkant van de bloem? Zo kan hij er toch niet bij?

Mis! De hommel speelt vals.

Er zijn in onze natuur die ons altijd weer boeit hommels en hommels. Sommige hommelsoorten hebben lange tongen en sommige korte. De hommels met lange tongen hebben geen enkel probleem met planten met een wat langer bloemetje. Maar de hommels met korte tongen kunnen er niet bij. Da’s nou toch vervelend.

Een beetje hommel, schattig als zij is, laat zich door zo’n kleine hindernis niet tegenhouden. Ze scharrelt gewoon rond aan de onderkant van de bloem tot ze bij een plek komt waar de nectar zit. En dan bijt ze een gaatje. Tongetje erdoor en opzuigen maar.

Da’s niet de bedoeling, want zo wordt er geen stuifmeel overgebracht van de ene Akeleiplant op de andere. De hommel komt op deze manier geen stamper tegen. Zo werkt het dus niet. Jammer voor de plant.

Voordat je je druk gaat maken over hoe oneerlijk het toch in de wereld verdeeld is als hommels ook al vals gaan spelen, moet het me even van het hart dat alle Akeleien in mijn tuin nu vol zitten met zaaddozen. Ze hebben van dat valsspelen dus niet echt veel schade geleden.

De plant speelt vals

Bovendien zijn er ook planten die valsspelen. Zo is er een orchidee die bijenorchis heet. Die heet niet zo omdat hij zo goed is voor bijen; hij heet zo omdat hij listig gebruik maakt van de voorkeur van mannen en dus ook mannetjesbijen voor zeks*. In de zoektocht van de mannetjes naar een vrouwtje om mee te paren, wordt niet altijd heel nauw gekeken en daar maakt deze orchidee listig gebruik van. Als je niet al te nauwkeurig kijkt, lijkt het bloemetje net op een vrouwtjesbij. En daar stort het nietsvermoedende mannetje al naar beneden, op het vrouwtje – nee, de bloem! Na wat vruchteloze pogingen om het ‘vrouwtje’ te verleiden komt het beestje bij zinnen en teleurgesteld verlaat hij het bloemetje, op zoek naar een echt vrouwtje. Maar ondertussen zit hij vol met stuifmeel. Tuint hij er nou weer in bij de volgende bloem, dan wrijft hij het stuifmeel van zijn lijf lekker op de stamper van die bloem en huppakee! Bestuiving geregeld. Plant tevreden, bij teleurgesteld weer weg.

Ik zou willen zeggen: Wat zit de natuur toch mooi in elkaar, maar met dat valsspelen…..klinkt dat niet helemaal….Nou ja, je snapt wat ik bedoel.