Vorige week had ik het over giftige planten en dat er best wel een aantal planten in je tuin giftig zijn. Waaronder de Taxus, die om die reden ook venijnboom wordt genoemd.

Over die Taxus deze week een kort blog.

Ik en een van mijn buren hebben allebei een oude Taxus. Ik weet niet hoe oud ze precies zijn, maar 50 jaar zijn ze zeker. Het zijn overblijfselen uit de tijd dat de plek waar nu onze huizen staan een landgoed was. Er staan ook nog twee Atlasceders en een grote den uit die tijd. De bomen zijn beschermd en staan in een register, dat voor een leek knap moeilijk te vinden is. De Taxussen hebben een blakende gezondheid, zijn flink uitgegroeid en hebben een brede kroon.

Ik vind mijn Taxus eigenlijk een beetje te groot en te donker, maar ja. Hij is ook wel mooi. De Taxus van de buren is eigenlijk veel mooier en daar heb ik, omdat die zonder bomen er omheen in de tuin staat, goed zicht op.

In deze tijd van het jaar zit hij vol met rode bessen. Dat is een fraai gezicht. Een aantal jaren geleden had ik mijn bril niet op en dacht ik dat hij in bloei stond. Met grote, grijsbruine bloemen. Maar dat kon niet, want de Taxus heeft geen grote bloemen. Die heeft ieniemienie gele bloemetjes en die zijn er trouwens in april, niet in oktober. Bovendien verplaatsen bloemen zich niet.

De verrekijker bracht uitkomst. Het waren zanglijsters. De hele boom zat vol met zanglijsters. Het waren er minstens 10. Ze zaten op de takken, de rode vruchten op te eten. De ene na de andere bes verdween in het hongerige lijsterkeeltje. Zoveel lijsters bij elkaar had ik tot nu toe niet gezien. Af en toe zat er ook nog een enkele halsbandparkiet aan het randje of een grijze eekhoorn tussendoor. Of gewone merels. Die lusten er ook wel pap van. ’s Ochtends staat de zon op de boom en dan kun je alles heel goed bekijken.

Maar hoe kan dat? Taxus is toch hartstikke giftig? Dat hoeven wij niet te proberen. Als we dat doen, van die bessen naar binnen schrokken, dan lopen we toch een behoorlijk grote kans op een bezoekje aan de Eerste Hulp. Ook bij paarden loopt Taxus eten doorgaans niet goed af. Regelmatig hoor je over paarden die zijn overleden omdat ze zich heerlijk aan wat taxustakken tegoed hadden gedaan. Maar ik heb nog geen dode lijster, halsbandparkiet, merel of eenhoorn onder aan de Taxus gevonden, in al de jaren dat ik hier woon. Ook niet verderop in de tuin.

Voor een deel komt dat omdat ze zo schrokken. De pit met rode vlies gaat in 1 keer naar binnen. Het rode vlies verteert en de giftige, onbeschadigde pit komt in 1 keer naar buiten. Maar dat gaat niet op voor de grijze eekhoorn en de halsbandparkiet, want die eten anders. Het lijkt er gewoon op dat die niet gevoelig zijn voor het Taxusgif.

Dat kan. Chocolade is voor honden giftig, terwijl sommige mensen daar wel een vat van op kunnen zonder directe schadelijke gevolgen (behalve indigestie, maar dat telt hier niet). We zijn allebei zoogdieren, maar toch anders. Wat voor de ene zoogdiersoort giftig is, is dat voor de andere niet en andersom.

Iets dergelijks geldt ook voor de Laurierkers. Die zwarte bessen kunnen wij maar beter niet eten. Die zijn minder ongezond dan de Taxus, maar ook daarbij is doktershulp nodig na consumptie. De Houtduiven en de Merels kunnen er geen genoeg van krijgen en worden er niet ziek van. Tja.

Er zit niet echt een ‘les’ in dit blog. Tenzij het is: Als een beest het eet, wil dat nog niet zeggen dat wij het kunnen eten. Of misschien wel andersom: Als wij het niet kunnen eten, wil dat niet zeggen dat het geen eten is voor andere dieren.

Zo krijgt het begrip ‘eetbare tuin’ toch opeens een heel andere betekenis.