Om iedereen die het koude, grauwe winterweer een beetje zat is op te vrolijken heb ik dit verhaal.

Eens, lang geleden, toen de dieren nog spreken konden (nee, hoor deze verzin ik ter plekke), woonde ik in Amsterdam. En in deze stad fietste ik regelmatig rond, om groenbeheerders bij te staan in hun taak om hun bomen gezond te laten groeien. “Els, kun jij even kijken wat er met deze boom aan de hand is?” “Els, kun jij een rapport maken over of de bomen het kunnen hebben als we de straat met zoveel cm gaan ophogen?” Ik had het er maar druk mee en fietste wat af.

Maar ja, door al dat gefiets en al dat onderzoek ga je de stad wel goed kennen. Ik wist precies waar de mooste Vleugelnoten groeiden, waar de oudste openbare bomen van Amsterdam te vinden zijn en waar leuke, verscholen parkjes waren. Dacht ik. Totdat er op een dag een vriendin langskwam.

“Kun je even meekomen, want ik heb je hulp nodig. Het is op de Westelijke eilanden, je weet wel, net ten westen van het Centraal station aan de achterkant van het spoor”. Nou hielp diezelfde vriendin me wel eens als ik wat bomen moest opmeten, dat gaat met zijn tweeën beter dan in je eentje, dus ik dacht: Voor wat hoort wat. Ik ga!

Bijzondere tuin

Het klusje stelde niet zoveel voor en we hadden wat tijd over. “Heb je die bijzondere tuin wel eens gezien?” vroeg ze.”‘Welke tuin?”, zei ik. “O, dan heb je hem niet gezien. Zullen we er even langsfietsen, het is hier vlak in de buurt.” En zo gezegd, zo gedaan. Het fietsen duurde iets langer, want de tuin ligt achter een heg en als je niet oplet, fiets je er zo voorbij. En hij is ook niet groot. Dus we moesten even zoeken.

Maar toen ik eenmaal door de heg heen was, toen viel mijn bek open. Was ik in Amsterdam of in de tropen? Hier stonden palmen en cactussen, zomaar in het wild, buiten! En zo te zien stonden ze er wel meer dan een jaar ook.

Wat een juweeltje. Natuurlijk ligt Amsterdam op de 52e breedtegraad en natuurlijk groeien er hier normaal geen palmen. En ook geen cactussen, althans niet volgens de Flora van Nederland waarin alle inboorlingplanten staan.

Maar wat nou als je, ik noem maar een zijstraat, uit Marokko of uit Suriname komt en je komt hier naar dit koude kikkerland met een flinke hoop minder zon dan je gewend bent? Nu ik in Manchester woon snap ik dat gevoel helemaal.

Heimweetuin

Die zon, die is in Nederland niet echt te regelen. Maar planten, dat is een ander verhaal. Eigenlijk zou je verwachten dat palmen en cactussen hier niet zo goed kunnen groeien, maar waar een wil is is een weg. Ze hebben het gewoon geprobeerd: De makkelijkst groeiende planten uitgezocht en de tuin beschut gemaakt door die heg eromheen te zetten. Niet alle planten zullen de eerste winter overleefd hebben, maar voor de palmen en de cactussen werkte het. Een paar bankjes ertussen en klaar is de Heimweetuin. Het is gewoon fantastisch.

Tenminste, dat vond ik. Ik had er wel een uur kunnen blijven zitten en misschien nog langer ook. Het was net of ik even met vakantie was naar een warm land. Ik voelde me helemaal ontspannen.

Zuidelijke sferen, midden in Amsterdam. Glaasje muntthee en een bakje hummus erbij of een glas Fernandes en een broodje Pom en je hebt het idee dat je in Marokko of in Suriname bent. Wat een tuin allemaal niet voor je gemoed kan doen!