Ik had even zin om iets heel anders te schrijven vandaag dan over tuininrichten. Maar dit is wel een tuinblog, dus ik ga het niet over mijn vakantie hebben (alhoewel – er is zelden een vakantie waarin ik geen tuin bezoek).

Nee, ik ga even lekker los over de tuin in Didsbury (Manchester) waar ik als vrijwilliger werk.

De Parsonage Gardens in Didsbury.

Deze tuin, de Parsonage Gardens, hoort bij een oude Parsonage (losjes vertaald: pastorie) tegenover de oude St James kerk. De laatste bewoner van deze pastorie was een excentrieke heer genaamd Fletcher Moss, die het geheel in 1907 naliet aan de stad Manchester, met als voorwaarde dat gebouw en tuin bestemd zouden worden voor ‘het publiek’.

Manchester aanvaardde de gift. De tuin werd wel een beetje anders ingedeeld, want een openbaar parkje heeft geen moestuin nodig. Die werd omgetoverd tot een gazon met bomen. Er werden onder andere een Amberboom en een Magnolia aangeplant. De eerste om zijn schitterende herfstkleur, de tweede om zijn even schitterende voorjaarsbloei.

Onderhoud wegbezuinigd

Maar ja, een tuin moet onderhouden worden. Manchester stelde hiervoor enkele tuinlieden beschikbaar en die hielden de tuin bij. Maar in begin 2000 liep het spaak. Manchester moest weer eens bezuinigen en tuinlieden voor de Parsonage Gardens konden er opeens niet meer van af. Dit tot grote ergernis van een groepje mensen, waaronder de gepensioneerde onderwijzers Heather Stump en Alan Hill. Zij waren erg gehecht aan dit kleine stukje groen en vonden het verschrikkelijk om het zo te zien verloederen.

Dan doen we het zelf

De groep toog naar het gemeentehuis om een oplossing te zoeken. Na wat overleg heen en weer opperden ze de mogelijkheid dat zij als vrijwilligersorganisatie de Parsonage Gardens gingen helpen onderhouden, 1x per week op dinsdagochtend. De gemeente zou dan blijven doen wat zij niet konden: vernieuwing van de paden en snoeien van de grotere bomen. Dat vond de gemeente top! Als blijk van waardering kreeg de groep een budget mee: De lieve somma van 450 pond per jaar voor de aankoop van planten en gereedschap. En zo ging in 2006 de Parsonage groep van start.

Toen ik erbij kwam, eind 2015, waren er 20 deelnemers. 20 voornamelijk wat oudere, heel vriendelijke mensen. Niet iedereen kan tuineren, maar dat geeft niet. Er zijn altijd wel mensen nodig om de paden aan te harken, het gevallen blad op te ruimen en planten water te geven. Twee mensen maaien elke week het gras en dat doen ze ook als het regent. Ook al plakt het gras dan overal aan vast en is het dan een rotklus. Een gepensioneerd ontwerpster maakt schitterende plekjes van verwaarloosde stukjes tuin. En ik ben tegenwoordig hoofd bomen en snoeien, want de jaren gaan tellen voor de oorspronkelijke groep. Alhoewel onze composteerster tegen de 80 loopt en nog enthousiast elke week de compost omwerkt.

Trots op de tuin

Elk jaar winnen we prijzen voor de zorg en het onderhoud. We zijn trots op onze tuin. Als er mensen een dagje komen helpen zijn ze van harte welkom, het maakt niet uit wie het zijn. Een van onze leden heeft zelfs behoorlijk Alzheimer. Haar werkhandschoenen is ze altijd kwijt en we brengen haar voor de zekerheid naar huis, maar wieden kan ze als de beste.

Ja, iedereen is vriendelijk in onze groep. Maar er zijn uitzonderingen.

De gestolen traptrede

Dat ontdekte ik toen er een paar leden een keer bleek om de neus naar me toe kwamen lopen. ‘Ze hebben een van de traptreden gestolen!’ briesten ze.

Deze oude tuin is namelijk voorzien van een deel dat wat lager ligt dan de rest. Er gaan twee hardstenen trappen naar toe. Die trappen zijn behoorlijk oud. En van een van deze twee trappen was een van de traptreden gestolen. ‘s Nachts waren er mensen naar binnen geslopen die de trede hadden weggehaald. Dat soort steen mag niet meer op grote schaal afgegraven worden, dus een nieuwe steen regelen was moeilijk. Bovendien: daar ging ons hele budget van 450 pond per jaar. We waren er inmiddels aan gewend dat sommige van onze net aangeplante planten gingen ‘wandelen’, maar dit ging te ver.

Wie zou dat gedaan kunnen hebben? vroeg iedereen zich af. Vandalisme sloten we uit; dan hadden we de restanten steen wel ergens in de bosjes gevonden. Nee, het ging hier waarschijnlijk om ‘ons soort mensen’, die dat soort steen graag wilden hebben en minder scrupuleus waren over waar die steen vandaan kwam. Of een tuinman, die een klant een mooie tuin beloofde met authentieke historische steen en die door ze her en der te stelen zijn winst wilde opkrikken. Want wij waren niet het enige slachtoffer, zij het niet allemaal op dezelfde dag.

Kwaad dekt de lading niet.

Waren die vriendelijke mensen van de Parsonage Gardens groep al behoorlijk geïrriteerd, dat werd pas echt erg toen ze ontdekten dat de snoodaards over de muur geklommen waren en daarbij op een paar Planten waren Gaan Staan. En de Planten waren Stuk!

Ze waren niet eens kwaad. Kwaad dekt de lading niet. Ik moest sterk denken aan het deel van The Lord of the Rings waarin de Enten genoeg krijgen van het vermielen van hun bos door Saruman. Dezelfde vastbesloten woede om herhaling te voorkomen en de daders te stoppen stroomde door de aderen van de vrijwilligers. Dat lieten we niet nog een keer gebeuren. Alle remmen gingen los. Wáár was de Berberis julianae?

Gewapend met extra dikke handschoenen, want Berberis julianae steekt dwars door je jeans met hun vlijmscherpe, lange stekels, werden een aantal lange, dikbestekelde staken van de toch al wat te groot geworden Berberis julianae geknipt. Strategisch werden ze achter de klimplek in de grond gedrukt, zodat de snodaards zichzelf in de smerige stekels zouden werken als ze dat nog een keer zouden proberen. ‘Health and Safety’ werd uiteraard niet geraadpleegd. Het geheel werd nog versterkt met Hulsttakken met van die venijnige stekels aan de bladeren. Beter te veel dan te weinig.

We blijven waakzaam

We hebben rondgevraagd of iemand iets van onze steen wist, maar die is nooit teruggevonden. Het steekt ons wel dat die nu in een of andere poenige tuin staat te pronken. Uiteindelijk hebben we geld gevonden voor een nieuwe traptrede. Je ziet er niks meer van. Maar we zijn het niet vergeten.

De waakzaamheid is sinds die tijd niet meer verslapt. De Berberis julianae staken staan er nog. En die laten we staan ook. Om herhaling te voorkomen. Grrr.