Een van de grootste vragen waar je mee kan zitten als je je tuin (her)inricht, is: Wat ga ik er in vredesnaam inzetten? Sommige mensen,waaronder ik, hebben de neiging om te willen gaan voor de Allermooiste Tuin met een aantal Meest Bijzondere planten. Daarbij wil ik af en toe nog wel eens de wensen van de planten zelf negeren. Zo van: ach, dat gaat vast wel goed.

En vaak gaat het best wel goed. Maar soms ook niet. Die daglelies (Hemerocallis) die ik in het redelijk beschaduwde deel van mijn tuin had gezet, die bloeiden best wel – 2 weken in juli, in plaats van een volle maand. En ze hadden niet zo heel veel bloemen. Dat heb je ervan, met dat geëxperimenteer. Het zag er verder wel leuk uit. En ze groeiden prima. Afgezien van de wat korte bloeitijd, waren ze kerngezond.

Andere mensen gaan liever voor zeker. Zo is de pluimhortensia nogal populair. En met reden: Dat is nou echt een plant waaraan je je geen buil kunt vallen. Hij bloeit in de zon en hij bloeit in de schaduw. Hij begint in de zomer en bloeit door tot de herfst. Dus net als de meeste mooie bloemen het in je tuin laten afweten, gaat de Pluimhortensia door. Alsof er niks aan de hand is. Je hoeft ook niet altijd met de gieter klaar te staan. Hij wordt lekker groot, dus dat vult snel op. En snoeien is erg makkelijk, gewoon in het voorjaar en dan komt het helemaal goed.

De planten die ze Wilde Geraniums noemen zijn ook niet aan te slepen. Die ‘Wilde Geraniums’ zijn niet echt wild: Het zijn bijna allemaal gekweekte vormen, ook wel cultivars geheten, maar verder zijn ze niet voor niets populair. Als ze eenmaal aangeslagen zijn dan heb je er geen omkijken meer naar – behalve dat je ze af en toe kleiner moet maken, dat wel. Wekenlang kun je in de zomer genieten van de bloemenpracht en je hoeft ze verder ook niet te snoeien. Helemaal top. Je hebt de Wilde Geraniums in een heleboel soorten en maten, dus je kunt nog kiezen ook.

Ik ben zelf nogal een fan van eenjarige planten. In het voorjaar zaaien en planten en in het najaar gaan ze dood. Dat heeft als nadeel dat je elk jaar nieuwe planten moet zaaien of kopen, maar heeft als voordeel dat je makkelijk met je planten kan variëren. De ene keer zet je blauwe Lobelia’s in je border, de andere keer rood Vlijtig Liesje. Zo ziet je tuin er elk jaar nèt even anders uit, terwijl je verder alles lekker hetzelfde laat. Prachtig.

Maar welke eenjarige planten ik ook kies, er zitten altijd wel Afrikaantjes tussen. Geweldige planten vind ik dat. Niet alleen heb je ze in diverse kleuren, maar ook in groottes. En je kunt ze erg leuk combineren. Een van mijn favoriete combnaties voor in de border is een mengsel van donkerblauwe Lobelias met gele Afrikaantjes. Lekker door elkaar. Echt zo mooi! Elke keer als ik het zie, word ik er weer helemaal vrolijk van.

Afrikaantjes tussen mijn rozen is ook een grote favoriet van mij. Met Afrikaantjes tussen je rozen planten hou je ook het wortelknobbelaaltje onder de duim. Twee vliegen in een klap: Het staat leuk en je bent gelijk van je rozenmoeheid af. Kijk, zo heb ik het graag.

Alleen dit jaar valt het wat tegen met de Afrikaantjes. En met de Lobelias ook. Dat komt door de regen. Hier regende het veel, maar in Manchester hield het helemáál niet meer op. En de Lobelias dachten: zoek het uit met je regen! Wij doen niet meer mee. Triest hoor, Lobelias met nauwelijke bloemetjes.

Voor de Afrikaantjes geldt iets soortgelijks. Die houden ook niet van al te veel nattigheid. Maar wie wel van nattigheid houden, dat zijn de slakken. En dit jaar konden ze zich uitgebreid vermenigvuldigen. Affijn, dat heb je vast wel gemerkt. En waar die krengen dol op zijn, zijn mijn Afrikaantjes. Helemaal kaal worden ze gevreten. Dat wéét ik, maar als ik een paar groot formaat planten neerzet, dan duurt dat normaal toch een paar weken. In de tussentijd geniet ik van mijn geel-met-blauw combnatie. Nog extra omdat ik weet dat ik mijn rozen weer een jaar beschermd heb,

Maar dit jaar dus niet. Een paar dagen na het planten is er van mijn grote Afrikanen niets meer over. Pokke-slakken. Nou ja, volgend jaar maar beter. Enne….merels en egeltjes en bruine kikkers, waar blijven jullie?