De mist is weg! DE MIST IS WEG! Eindelijk. Na flink wat dagen tegen mist aangekeken te hebben konden we gisterenochtend (hè, hè) een vrolijk zonnetje zien. In de loop van de middag had de zon er weer genoeg van, maar wat een verschil! In plaats van sjaggerijnig voor me uit te staren, voelde ik iets anders.
Ik voelde het Kriebelen. Ik voelde de neiging om op zoek te gaan naar mijn gereedschap.
WAAR is de SNOEISCHAAR?
Want….we kunnen weer snoeien. Behalve door die mist was het snoeien ook niet zo aantrekkelijk door de winterse temperaturen. Heel vaak nachtvorst en overdag was het ook errug koud. Afgezien van het feit dat snoeien bij vorst niet zo verstandig is, snoeit het ook niet lekker.
Dank zij het gazon-met-1-boom waarin mijn huurder mijn tuin had omgetoverd, heb ik dit jaar in Amsterdam nauwelijks wat te snoeien. Dus erg druk hoef ik me dan ook niet te maken.
Maar ja. Achter in mijn tuin staat nog die perenboom waar hoognodig wat af moet. Ik heb de helft er al af gehaald, maar de andere helft moet nog. Elke keer als ik mijn tuin in kijk, lijkt het alsof de boom mij verwijtend aankijkt. Zo van: ‘Heb je echt geen tijd voor me? Of heb je geen tijd voor me óver?’
Verder staan er in de tuin 2 klimrozen, maar die kunnen nog wel even wachten. Ik ga dit jaar mogelijk wat moeite hebben met het snoeien van mijn Pink Cloud roos, want die staat nog in bloei. Of alweer, dat kan ook. Tijdens de nachtvorstperiode dacht ik dat de knop die erin zat wel zou bevriezen en dood zou gaan, maar nee. Hij hield het. De knop viel niet af, hij kwam uit en staat nu prachtig roze te pronken.
Pink Cloud valt in de categorie Top-rozen. Ik dacht eerst dat dat voornamelijk een marketing-instrument was, om die roos wat makkelijker aan de man te brengen, maar nee dus. Ik wist al dat hij makkelijk tot eind november kon bloeien, maar bloeien met de kerst… Je zou hem bijna Kerstroos noemen, als die naam niet al vergeven was aan de Helleborus niger.
Gesnoeid hoeft hij dus nog niet en ik vermoed dat hij tot in april geen nieuwe knoppen gaat maken. Dat hoop ik maar. Dan kan ik er straks gerust de snoeischaar in zetten.
Ik heb flinke ervaring met snoeien en doe dat er dus vaak ‘even tussendoor’. Even de tuin rondkijken, even de tuin in met snoeischaar, takkenschaar achter de hand….Op een gegeven moment krijg je dat vanzelf.
Het is net als met een kapsel: als je nog een kind bent word je naar de kapper gestuurd met de mededeling: “Je moet weer eens geknipt en de kapper weet wel hoe”. Maar als je ouder wordt, dan wéét je hoe je je kapsel wil hebben en dan denk je: ‘Hm, het wordt weer tijd voor de schaar, denk ik. Het wordt wat lang, dat haar’. En dan zeg je zelf tegen de kapper hoe je het wil hebben. Zo gaat het ook met snoeien.
Ik weet dat sommigen van jullie denken: Ja, dat kan jij nou wel hebben, maar ík heb dat niet. Ik vraag me af hoe dat snoeien ook alweer moest en wanneer dat ook alweer moest.
Als jij dat hebt, dan ben je bij ons aan het goede adres. In februari houden we weer ons beroemde snoeiwebinar, waarmee we je een aardig zetje geven in de wereld van het snoeien. We denken aan donderdag 20 februari ‘s avonds, maar de inschrijving staat nog niet aan.
Hou de nieuwsbrieven in de gaten, we laten je weten wanneer je je kunt inschrijven. Of stuur ons een mail.
Hou je taai!
Ik zou het leuk vinden als dit blog je heeft geïnspireerd. Zou je dat met mij willen delen?
Geniet je van mijn tuinverhalen en wil je ze iedere week gratis in je mailbox ontvangen?
Druk dan op de knop hieronder, zo simpel is het.
