Iedereen heeft het wel eens gehoord. “Er zijn twee mooie dagen voor een botenbezitter. De dag dat je hem koopt en de dag dat je hem verkoopt”. De dag dat je hem koopt heb je een hoofd vol mooie plannen en dromen over wat je allemaal met die boot gaat doen. Maar dan komt de rauwe werkelijkheid. Dat varen is leuk, maar dat wachten bij de sluis niet. In de winter moet hij het water uit. Want als het gaat vriezen kan het wel eens fout gaan. Zo’n boot moet je schilderen. Om de onderkant te kunnen schilderen, moet hij ook uit het water. Dat kun je niet zelf, want daar is hij te zwaar voor. En net als bij auto’s kun je bij boten ook hebben dat er geen parkeerplaats, pardon aanmeerplek meer te vinden is.

Zo erg is het toch niet bij vijvers? Zó leuk, zo’n bak met water. Waterplanten erin, misschien wat visjes, als het meezit een fonteintje. Ik kan er uren naar kijken. En stiekem wilde ik altijd wel een vijvertje. Niet zo’n grote vijver, maar een heel kleintje. Met een fonteintje.

José kréég een vijver. Die zat in haar tuin toen ze hun huis kochten. Prachtig. Een mooie, rechthoekige vijver die helemaal in het ontwerp was opgenomen. Achter de vijver lag een dijk met daarachter weer een kleine rivier. Er stond een hoekje Riet in de vijver, want dat kon in het water staan en die pluimen zagen er zo landschappelijk uit met op de achtergrond die rivier. Helemaal geweldig.

Bij mij als ecoloog schoot er toen al een Vraagteken door mijn hoofd. Riet? Dat is toch een verlandingsplant? Gaat dat wel goed? Ja hoor, vonden de trotse tuineigenaren. Dat ging wel goed. Je moet de vijver af en toe leeghalen van dat riet maar verder…..

En de eerste tijd ging dat ook goed. Een keer in de paar jaar werd de vijver leeggehaald en zag hij er meteen weer een stuk groter uit. Maar toen kwamen drukke banen en de leeftijd met makke en kwalen. En niet te vergeten een hond die niets leuker vond dan in de vijver te zwemmen en vervolgens onder de modder het huis in te stormen. Een goede aanleding om maar toe te geven aan de verleiding om de vijver maar een beetje meer dicht te laten groeien.

Oepsie! Riet is net als bamboe. Je krijgt het er wel makkelijk in, maar niet zo makkelijk uit. Dus kijkt josé nu regelmatig zuchtend naar de vijver en denkt bij zichzelf: ‘Ik ben er klaar mee. Die vijver gaat er NU uit’.

Maar ja, vijver er uit en dan? Want de vijver hoort bij het ontwerp. En is ook nog goed als waterberging. Hoe doe ik dat en hou ik mijn tuin toch nog klimaatvriendelijk? Gelukkig kan ze gebruik maken van de technieken die Growing Green Fingers toepast in onze cursus Zelf je eigen tuin inrichten. In september start er weer een nieuwe sessie.