Als je de leertijd die ik als kind had als knechtje van mijn vader meetelt, dan was mijn oudste vak tuinieren. Maar als je dat even buiten beschouwing laat, dan ben ik in de eerste plaats een ecoloog. En de ecoloog in mij die houdt van natuurlijk. Hoe natuurlijker, hoe beter. Niks geen gemanicuurde grasmatten. Laten gaan die handel. Handen op je rug en dan maar zien wat er gebeurt. Iets mooiers is er niet.
Deze manier van denken levert je niet veel fans op bij het tuinierend volk. En hoewel ik vaak denk dat het tuinierend volk het zichzelf nodeloos moeilijk maakt met hun angst voor onkruid en hun gemanicuur, snap ik ze ook wel.
Want wat gebeurt er als je een tuin helemaal zijn gang laat gaan? Dan krijg je wat wij ecologen een ‘successie’ noemen, die eindigt bij een ‘climaxvegetatie’. Oftwel: bos. Dicht bos.
Geweldig voor een ecoloog, zou je zeggen. Helemaal een successie volgen zonder dat je een wereldreis naar Zuid-limburg of zo hoeft te maken. Maar ja. Ik ben net als iedereen ook gewoon een mens. En wij mensen zijn de savanne nooit helemaal ontgroeid, ik ook niet. Ook al vind ik als ecoloog een bosontwikkeling rond mijn huis helemaal fantastisch, als mens voel ik me er erg ongemakkelijk bij. Ik wil uitzicht.
Want ook al weet mijn rationele brein dat het onzin is, volgens mijn onderbewuste zou er namelijk wel eens een leeuw verborgen kunnen zijn in dat bos. Een leeuw met Honger. En dat kan ik in dat dichte struikgewas niet zien. En ik kan hoog of laag springen, mijn onderbewuste is niet van dat idee af te brengen.
Dus in een volledig beboste tuin kan mijn onderbewuste zich niet ontspannen. Dat blijft stiekem toch maar zoeken naar die leeuw. Nee, mijn onderbewuste wil uitzicht. Voor zijn gevoel is een open plek niet gewoon belangrijk. Het is een zaak van leven of dood.
Dus wat ga ik doen? Successie laten gaan of toch maar een open plek? Wat denk je?
Een gazonnetje, een terrasje, een lage border of wat dan ook, als ik maar een beetje uitzicht heb. Dat zal dan misschien best een beetje een rommelig gazonnetje zijn. En daar ga ik me niet voor schamen. Het is MIJN tuin en MIJN rommelige gazonnetje. Als ik maar op tijd de deur in kan als die leeuw onverhoopt toch in mijn tuin blijkt te zitten.
Als je je jezelf ook afvraagt wat jij nou in je tuin wil hebben, open plek of geen open plek, overweeg dan onze nieuwe cursus “Tuin inrichten….”. Daarmee kun je haarfijn uitzoeken wat je nu wil en hoe je dat voor elkaar krijgt. In oktober beginnen we weer een sessie.
“Tuin inrichten zoals jij dat wil met respect voor de natuur”
Maak een einde aan het getob over je tuin en geef ruimte aan je eigen creativiteit.
Doe nu mee en volgend voorjaar kun je al genieten van jouw droomtuin.
Ik zou het leuk vinden als dit blog je heeft geïnspireerd. Zou je dat met mij willen delen?
Geniet je van mijn tuinverhalen en wil je ze iedere week gratis in je mailbox ontvangen?
Druk dan op de knop hieronder, zo simpel is het.
