Na al die blogs over tuininrichten even iets heel anders. Een blog over een probleem waarvan ik niet zo een-twee-drie vermoedde dat dat een probleem zou zijn.
Het zit namelijk zo. Een van mijn tuinierende vriendinnen, laten we haar Mia noemen, woont wat afgelegen en heeft een hond genomen. Voor de veiligheid. Ze heeft dus een waakhond. Ze heeft wel eens eerder een hond gehad en dat ging heel goed, maar die hond had niet het eeuwige leven. Die ging dood. Dus nam ze na een tijdje een nieuwe. Maar deze valt een beetje tegen. Deze hond, Hondjelief, heeft een paar hardnekkige gewoontes, zoals blaffen tegen elke voorbijganger. Ook is ze dol op zwemmen in de vijver. Aangezien de vijver voor de helft bestaat uit modder, is Mia niet blij met deze gewoonte.
Dus werden er Maatregelen genomen: Hondjelief mocht alleen op het terras. Langs het terras werd een hek gezet dat met een simpel, doch vernuftig systeem op slot werd gehouden. Eerst had ze een niet vernuftig systeem, maar daar bleek Hondjelief te slim voor.
Op een gegeven moment leek het blaffen onder controle en het zwemmen in de vijver ook. Mia vond het eigenlijk toch wel lastig, dat hek, en stiekem toch wel een beetje zielig dat Hondjelief niet ook van de tuin kon genieten. Dus het hek verdween.
Nou, dat heeft ze geweten. Want Hondjelief had een heel ander idee van ‘genieten van de tuin’ dan Mia. Waar Mia genoot van opkomend groen en bloeiende bloemetjes, zag Hondjelief heel andere mogelijkheden. Hondjelief ging graven. En dat bleek ze bijzonder goed te kunnen. Binnen zeer korte tijd was de tuin één gatenkaas.
Dat was al heel vervelend, maar het bleek nog erger te kunnen. Hondjelief groef namelijk niet in het wilde weg, maar had een voorkeur voor het graven tussen wortels. Het liefst dicht bij de plant. Zoals bij de Rhododendron en bij de Laurier. De Ceanothus, die Mia met veel pijn, moeite en liefde had opgekweekt, was volledig verdwenen. Kortom, Mia was niet blij.
“Wat moet ik hier nou mee?”, vroeg Mia. Tja, ik wist het antwoord wel. Terug dat hek en wel onmiddellijk. Maar ik heb dan ook geen hond. Mia kon zich niet helemaal in deze raad vinden. “Maar het is ook de tuin van Hondjelief”, vertelde ze me. “Die moet toch ook lekker in de tuin kunnen lopen?”
Ze heeft een punt. Maar als je er zo instaat, dan moet je je tuin opgeven en accepteren dat je geen tuin meer hebt maar een hondengraafplek. Met de souveniertjes die Hondjelief daar steeds meer achterlaat, ondanks dat ze elke dag trouw minimaal 2x wordt uitgelaten.
Als je dat hek niet terug wil en toch geen zin hebt in een gatenkaas, dan blijft er maar één optie over: je tuin inrichten met Vervelende Planten. Zoals daar zijn de Berberissen, de Vuurdoorns, de Meidoorns en andere stekeligheden. Berberis julianae heeft doorns die langer zijn dan zijn bladeren. Daar blijft een hond wel uit. Hondjelief heeft ook nooit de neiging gevoeld om te gaan graven in het perk met de dwergroosjes. Ze keek wel linker uit. Dus dat is ook nog een oplossing.
Alleen, die leuke, felgekleurde eenjarige planten, daar heb je dan niet zoveel meer aan. Die staan dan achter de Berberis julianae en dan zie je ze niet meer. Hetzelfde geldt voor je mooie bolletjes. Hoewel je versteld kan staan over wat Sneeuwklokjes kunnen hebben. De door Hondjelief opgegraven Sneeuwklokjes bloeiden dit jaar vrolijk door –in een dun laagje aarde, op het pad, waar ze de aarde en bolletjes had gegooid.
Enfin. Dat wordt nog een aardige knoop om door te hakken voor Mia.
Ging het blog toch weer een beetje over tuininrichten….
N.B. De teksten op deze site, inclusief dit blog, zijn door mijzelf of Jose geschreven en mogen niet gebruikt worden zonder voorafgaande toestemming, ook niet om AI te trainen.
Als je denkt: Ik wil wel, maar kan dat nog wel met een mooie tuin? Dan zou ik toch eens onze cursus ‘Zelf je tuin klimaatbestendig en natuurvriendelijk inrichten’ overwegen. Met deze cursus met intensieve begeleiding lukt het vast wel.
Ik zou het leuk vinden als dit blog je heeft geïnspireerd. Zou je dat met mij willen delen?
Geniet je van mijn tuinverhalen en wil je ze iedere week gratis in je mailbox ontvangen?
Druk dan op de knop hieronder, zo simpel is het.
Eén reactie
Onze Roemeense hond deed dit ook, alleen heel consequent afstraffen heeft geholpen.
Als je de hond ziet graven ,ongezien voor hem, dennenappels dichtbij gooien zodat hij schrikt.
Dit was voor onze hond afdoende om te stoppen. Nu wonen wij onder de dennen dus dennenappels in overvloed. Maar je zou het ook met kleine steentjes kunnen proberen. Succes.