Gisteren was ik door een vriendin uitgenodigd om met wat andere vrienden een film te kijken. De aanleiding was haar verjaardag en de film was Ocean, van David Attenborough. De films van Attenborough hebben altijd de prachtigste beelden, dus ik verheugde me er erg op.
Die prachtige beelden zag ik. Maar de film had helaas ook andere beelden, namelijk van de verwoesting die aangebracht wordt door de trawlervisserij. Dat kwam wel even binnen. Wat een ravage. Ik begon het heel somber in te zien.
Gelukkig liet hij in dezelfde film ook zien, dat de natuur zich herstelde op plekken die een visserij-vrije zone werden. En dat in visserij-vrije zones zelfs gebleekt koraal zich herstelt. De film is een aanrader, echt de moeite waard om die te gaan kijken.
Ik kan me zo voorstellen dat je nu denkt: Allemaal leuk en aardig, maar wat moet ik hier nu mee? Als ik uit mijn raam kijk, dan zie ik geen oceaan. Ik zie alleen maar mijn kleine achtertuintje. Ik wil best de vissen beschermen, maar als ik de vissen in mijn vijver bescherm, wordt de reiger die altijd mijn vijver leeg vist boos.
Klopt helemaal. En toch, en toch…..
Op het land zijn ook zulke experimenten gedaan: industriële landbouwgrond omtoveren in natuurgebied. En die hebben een even groot effect. Vorig weekend ben ik nog op zo’n boerderij als natuurgebied geweest en wat er allemaal tevoorschijn komt als je je bedrijf deels als natuurgebied gaat beheren is indrukwekkend. Planten die je elders niet meer ziet, zie je daar wel. En ze zijn helemaal vanzelf daar gekomen. En ook hoe snel dat natuurherstel kan gaan. Plus de zeldzame vogels die weer terugkomen. In West-Nederland hoor ik nauwelijks een Groenling meer, in dat natuurgebied waren de mannetjes Groenlingen flink bezig met wedstrijden wie-er-het-hardste- -kon-zingen.
Ik werd er helemaal vrolijk van.
Maar net als een oceaan, hebben we ook niet allemaal een grote hoeveelheid land. Meer een tuin van, als het meezit, 100 m2. Als het tegenzit 40 m2, zoals bij mij in Amsterdam. Als ik daar een natuurgebied van maak, hou ik niks over. En moet je de buren dan eens horen! Ze kijken toch al met een scheef oog naar mijn tuin als ik die niet maai in mei.
Het maakt niet uit. Je kunt echt wel wat, zelfs met 40 m2. Zelfs met een balkonnetje op het Zuid-Westen. Mijn moeder had zo’n balkonnetje. Ze had daar wat plantenpotten staan, plus een Koolmezen broedkast aan de muur. Op 4 hoog. En reken maar dat er een paartje mezen in zat te broeden, elk jaar. Dat verwacht je nou niet zo een-twee-drie op vier hoog.
En zo kun je ook aan de gang in je eigen tuin. Plant een boomachtige struik waarin vogels kunnen zitten en zich veiig voelen. Schaf een paar stevige leren snoeihandschoenen aan en zet ergens een rijkboeiende vuurdoorn neer, die in de herfst veel bessen draagt, het liefst op een beetje zonnige plek. Het is een kleine ingreep, maar je zult zien hoeveel vogels die struik aantrekt. Koolmees, Pimpelmees, Staartmees, Putter, Roodborst, Heggenmus en Winterkoning komen regelmatig in die struik insekten eten. Blijkbaar scharrrelen in die struik veel insekten rond. In Manchester komt ook het Goudhaantje regelmatig langs, maar die doet dat alleen als er volwassen naaldbomen vlakbij staan.
In de herfst barst het van de Merels en Halsbandparkieten de de bessen opeten en af en toe komt zelfs een Zanglijster –als hij het durft. Zanglijsters houden nogal van hoge bomen en die Vuurdoornstruik is dat niet.
Je kunt ook wat meer ‘onkruiden’ in je tuin tolereren. Dat gaat het makkelijkst als je stopt met kale grond in je tuin te hebben, dus overal bodembedekkers tussen de planten laat groeien. Als je lage bodembedekkers gebruikt en daar ook wat afwisseling in hebt, kom je er al snel achter dat je je veel minder druk hoeft te maken over datzelfde onkruid. Het krijgt gewoon nauwelijks de kans om te groeien. Dat scheelt een hoop wieden. Het scheelt ook een hoop water geven, probeer het zelf maar uit.
En vergeet niet wat mos te laten groeien in je gazon. Liefst op plekken waar je binnen goed zicht op hebt. In het voorjaar verschijnen dan opeens allerlei vogels in je tuin, die dat mos prima kunnen gebruiken als bekleding van hun nest. En die zo druk zijn met mos verzamelen, dat ze niet op jou letten als je niet al te veel beweegt. Hardstikke leuk om te zien EN goed voor de natuur.
Je zou nog wel verder kunnen gaan. Een van de mensen die mee waren naar de film tolereert wespennesten in haar tuin. Van die vervelende limonadewespen nog wel. Maar zij zegt dat ze het zo voor elkaar heeft, dat de wespen haar niet lastig vallen. Dat kan dus ook.
Dat is voor mij nog een stap te ver. Ik ben in 1 zomer wel eens 3x gestoken door een limonadewesp, dus ik ben wat voorzichtiger. Maar desondanks geloof ik echt dat iedereen met wat kleine ingrepen haar of zijn tuin kan omtoveren in iets dat echt een beetje doet denken aan een…nou ja, eigenlijk…mini-natuurgebied.
Jouw tuin als natuurgebied. Zou dat echt wat uitmaken? Die kleine tuin? Nou reken maar dat het wat uitmaakt! Net als dat kleine visserij-vrije zones ook uit bleken te maken in de oceaan. Alle reden om daar een beetje mee te experimenteren.
Enne…kijk die film. Ocean.
P.S. Vorige week was het posten wat moeilijker, dus moest ik een week overslaan. Dat spijt me.
N.B. De teksten op deze site, inclusief dit blog, zijn door mijzelf of José geschreven en mogen niet gebruikt worden zonder voorafgaande toestemming, ook niet om AI te trainen.
Dit klinkt harder dan ik bedoel, maar ik weet niet hoe ik moet zeggen dat je dat best wel met iemand mag delen, maar dat helaas Facebook tegenwoordig een no-no is sinds ze hun voorwaarden hebben aangepast. Grrr.
Ik zou het leuk vinden als dit blog je heeft geïnspireerd. Zou je dat met mij willen delen?
Geniet je van mijn tuinverhalen en wil je ze iedere week gratis in je mailbox ontvangen?
Druk dan op de knop hieronder, zo simpel is het.
2 reacties
Prachtige en inspirerende verhalen. Heel interessant en leuk om te lezen. En om na te denken hoe ik er iets van kan integreren in mijn kleine stadstuin 😉
Dank voor je lovende woorden, Berina! Hoe klien is jouw stadstuin eigenlijk? 40 m2 of 100 m2?