Onaangename verassingen

Afgelopen maart stapte ik, dik ingepakt vanwege de koude wind, mijn huis uit en zag dat de bladeren van de Koolpalm (Cordylene australis) wel érg naar beneden hingen. Ze waren ook wat bruiner dan gewoonlijk. Ging dit wel goed? Bij de Parsonage Gardens was de Koolpalm al overleden door de vorst…Maar hier zat nog groen aan de bladeren. Hoop doet leven, dus….

Helaas. Naarmate maart vorderde werd de hoeveelheid groen minder en bruin meer. En toen april kwam en de ergste kou voorbij was, verdween ook het laatste beetje groen uit de bladeren en begonnen ze af te vallen.

Niet alleen de Koolpalm, ook de Fuchsias.

Toen ik dat zag, begon ik me flink zorgen te maken over mijn Fuchsia’s. Die hebben de laatste jaren elk jaar wel wat vorstschade. Geen probleem, er bleven nog genoeg groene blaadjes over en vanaf april kwamen er weer nieuwe scheuten aan. Maar dit jaar niet. Er gebeurde hetzelfde als met de Koolpalm: de blaadjes werden bruiner in plaats van groener en ze vielen allemaal af. Kale takken bleven over.

En het schattige stamroosje.

Het ergste vond ik nog het stamroosje. Ook daarbij gebeurde hetzelfde: in maart waren de takken aan de onderkant nog groen, in april verkleurden ze bruin en was het duidelijk dat het plantje was overleden. Dat schattige roosje dat elk jaar uitbundig bloeide. Ik had hem voor de zekerheid al niet gesnoeid, maar dat bleek niet voldoende.

Veel schade dit jaar.

Ik ben niet de enige met zware vorstschade. In het dorp waar ik woon, zijn op twee of drie na alle Koolpalmen overleden. Allemaal op dezelfde manier. En er stonden er flink wat. Van Jose hoorde ik soortgelijke verhalen. Bij haar en haar vrienden lkwamen dit jaar ook enkele planten niet meer in blad. Soms planten waar ze erg aan gehecht waren geraakt.

Toen ik vervolgens wat vragen van klanten binnenkreeg met grofweg hetzelfde thema, vond ik dat het tijd was voor een blog. En dat is dit dan. Want wat moet je met zo’n plant aan? Zou die misschien nog weer terug kunnen komen? Oftewel:

Is-tie dood of is-tie niet dood?

Bij het overlijden van sommige planten haal je je schouders op en denkt: jammer dan, en bij andere raakt het je diep in je hart. Ik moet eerlijk zeggen dat ik bij het stamroosje gedachten kreeg die mijn moeder zou hebben omschreven als ‘in ijdelheid de Heer aanroepen’. Dat lucht wel even op, maar helpt natuurlijk niet op de lange duur. Dood is dood, nietwaar. Of…..

Bij het stamroosje was het wel duidelijk. Misschien was het stammetje niet dood, maar over de takken van de bos erbovenop kon geen enkele twijfel bestaan. Die was rijp voor de composthoop. Een hard gelach.

Afwachten bij de Koolpalmen.

Maar dat was niet zo vaststaand voor de Koolpalm. Ja, de bladeren waren afgevallen en er stonden alleen nog maar twee kale staken boven de grond. Maar…in de Parsonage Gardens kon ik de Koolpalmstaken zo omduwen, zonder hard te duwen. Daar was dus echt geen redden meer aan. Maar mijn eigen Koolpalmstaken gaven geen centimeter mee toen ik dat trucje thuis ook probeerde. En dus laat ik ze maar staan. Als de wortels niet dood zijn, komt er met een beetje geluk straks een klein zijtakje aan. Ik ga dat gewoon afwachten

Ik kan hem altijd nog weghalen. Ik doe niet mee met de competitie ‘de Netste Tuin’, en de staken zijn niet zo hoog dat ze schade kunnen aanrichten bij omvallen, dus er is geen haast bij. Als er aan het einde van het jaar geen enkel teken van leven in zit kan ik ze altijd nog dood verklaren. Per slot van rekening is het volgens hun genetica nu winter en moeten we wachten tot september of zo totdat er nieuw leven in de Koolpalm komt. We zullen het zien.

De Fuchsias beginnen opnieuw.

De Fuchsias hebben al laten merken dat ze het overleefd hebben. Ja, alle bovengrondse staken zijn overduidelijk doodgevroren. Die kan ik straks gewoon wegsnoeien. Uit de bodem zie ik daarentegen de jonge groene Fuchsiaslierten al omhoog komen. Die gaan straks het nieuwe struikje vormen.

Eigenlijk ben ik daar wel blij mee. Want hij was in het verleden wat slordig gesnoeid en had geen fijne vorm. Dat kan ik nu in één keer goed aanpakken. Maar nu nog niet. Want het winterkoninkje zit elke ochtend op de grootste kale Fuchsiatak lekker hard te zingen. En ik weet, dat hij daar vlak achter een nestje heeft. Nee, dat snoeien doe ik wel wat later…