Meer dan 20 jaar geleden werden we de trotse eigenaars van een nieuwbouwhuis. In Amsterdam. Met een tuintje en een ienemienie dakterras. We waren de koning te rijk. Wauw. Een eengezinswoning in Amsterdam mèt een tuin. Wat een mazzel.

Maar goed. Het was Amsterdam, dus van een ruime tuin kan je niet spreken. De tuin was namelijk, ja, ja, wel 40 m2 groot. Meer een stadstuintje dus. En links en rechts van ons woonden buren met net zo’n klein stadstuintje. Dus er moest een afgrenzing komen. Wij, als nieuwbakken huizenbezitter, hadden daar helemaal nog niet over nagedacht, maar de buren wel. En ze kwamen al snel met een voorstel. Als we als blok allemaal dezelfde schutting namen, kregen we kwantumkorting.

Superduurzaam

Het werd dus een schutting. Het was best een mooie schutting en de poten waren gewolmaniseerd tegen rot. Dat vond ik wel vervelend, want niet erg milieuvriendelijk, maar dat zou betekenen dat het ding tijden zou meegaan. En daar was ook weer wat voor te zeggen.

Lang verhaal kort: de schutting werd aangelegd. Ik kreeg rozen en een passiebloem die ik mooi tegen de schutting op liet groeien. De passiebloem legde na zo’n 15 jaar het loodje, de rozen bleven het prima doen.

Maar na zo’n 20 jaar keek ik naar buiten en dacht: ‘verrek! Dat ding lijkt wel een beetje scheef te staan!’ En dat was ook zo. Hm. Toch niet zo superduurzaam, dat gewolmaniseer. En we hadden nota bene de palen nog wel in het zand gezet in plaats van in de aarde. En ook nog stenen banden tussen het zand en de aarde gezet. Dat was DE manier om de levensduur van de schutting te verlengen.

Voor de tuin niets te vrezen

Enfin, niet alleen bij ons, ook bij andere buren was er een probleem met de schutting. Dus kregen we wéér een berichtje: ‘Wie wil meedoen met de schutting vernieuwen?’ Dat zou opnieuw kwantumkorting opleveren. Bovendien, zo werd ons verzekerd, dit waren bouwers met hart voor de natuur, dus hoefden we niet voor onze tuin te vrezen. We deden weer mee.

Nou heb ik een flink aantal jaren ervaring met het toezicht houden op wegwerkzaamheden bij bomen. Als ik daar een ding heb geleerd, is het wel dit: Bouwwerkzaamheden gaan doorgaans behoorlijk van dik-hout-zaagt-men-planken. Een beetje in de gaten houden hoe het gaat, kan helemaal geen kwaad.

Toen de mannen langskwamen om het werk op te nemen, nam ik dus de gelegenheid te baat om over de rozen te beginnen. Eén roos bleek moeilijk, om de andere zouden ze wel heen werken en die konden we laten staan. Dat die ene roos moeilijk zou worden, dat hadden we wel verwacht. Die roos stond namelijk stijf tegen een stuk schutting dicht bij een hoek. Er stond ook nog een perenboom naast. Dat was zonder roos al lastig werken, met roos bijna onmogelijk. Die roos hebben we vrijgegraven en op een tijdelijke plek geplant. Die andere lieten we staan.

Toen de schuttingbouwers kwamen, haalden we de overgebleven roos netjes los en bogen hem naar voren. Dan konden ze er bij en hoefden ze alleen maar op de plek te letten waar de stammetjes uit de grond kwamen. Kat in ’t bakkie, zou je zeggen.

Dansen op de planten

Nou, niet dus. Het was al snel duidelijk dat ik er met mijn neus bovenop moest blijven staan. Ze letten alleen maar op de schutting en nergens anders op. Nou was het bij ons geen makkelijke klus, want die stenen afscheiding tussen zand en grond moesten ze er uit halen, omdat hun palen dikker waren dan de oorspronkelijke. Maar toch….

Hun excuus was, dat er zoveel groen stond, dat het moeilijk was om te zien wat nou belangrijk was of niet. Ja,ja. Bij een van onze buren stonden ze ook op de planten te dansen. En die hadden een keurig tuintje. Veel zwarte grond met een páár plantjes er in. Bij die buren was het helemaal niet moeilijk om te zien wat plantje was en wat niet. Dat maakte allemaal niks uit.

Het vervelende is, dat het niet helpt om andere schuttingbouwers te nemen. Ze zijn namelijk allemaal zo. Op papier houden ze met alles rekening, in de praktijk kunnen ze nog geen roos van een brandnetel onderscheiden. Alleen echte, vakbekwame hoveniers, die uit liefde voor planten het vak zijn ingegaan, gaan niet op planten dansen als ze een schutting vernieuwen. Tenzij ze, omdat ze omkomen in het werk, aparte schuttingbouwers inhuren. Die kans loop je ook nog.

Nou ja. De roos heeft het uiteindelijk overleefd, dus het is toch goedgekomen. Maar ik hoop dat deze schutting ruim 20 jaar blijft staan, dat is wel duidelijk.