Vorig weekend was het hier het eerste weekend dat de temperatuur dragelijk was èn het droog was. Dus ik had afgesproken met mijn echtgenoot om de vijg nou eindelijk eens aan te pakken.

Die vijg was namelijk een tikkie uit zijn krachten gegroeid en zag er eigenlijk meer uit als een vijgenbos. De takken hingen in de dakgoot en kwamen zowat tegen de ramen. Plus de buren klaagden steen en been. De vijg had zijn wortels onder hun bestrating laten lopen en zij konden hun tuinhek nauwelijks meer normaal open krijgen. Kortom, het kon ECHT niet meer. Er moest wat gebeuren.

De vijg bestaat uit twee stammen en aan allebei moest wat gedaan worden. Ik pakte de ladder en zette die tegen de dunste stam. Die begon meteen vervaarlijk te zwiepen. Dat leek me geen veilige situatie. Dan maar de keukentrap gepakt. Die stond wel stevig op het straatje maar als ik daar op stond kwam ik nog wat lengte te kort. Lastig. Maar mijn echtgenoot is een stuk langer. Die kon dus wel snoeien met de snoeischaar en het zaagje, zonder dat het link werd.

Daarna was de beurt aan de dikke stam. Daar kon je wel veilig een ladder tegenaan zetten, dus was het kortwieken van die kroon een stuk makkelijker. Helemaal bovenin kwamen we niet, maar we hadden besloten dat deze kroon na zijn knipbeurt voorlopig klein genoeg was. Nadat we alle takken kleingeknipt hadden in de biobak, gingen we eens rustig van het resultaat genieten.

Hm.

Er waren nog twee erg lange takken die wel wat korter konden. Maar ze zaten wat beroerd. Met de ladder kwam je er van zijn lang-zal-ze leven-niet bij. Dat was lastig.

Maar ik herinnerde me dat ik nog een erfstuk had van mijn vader: een uitschuifbare stokschaar. Dat is een soort takkenschaar op een lange steel en een katrol met een touwtje om aan het mes te trekken. Zo kun je takken knippen die hoog zijn en op een lastige plek zitten. Zoals bij mij.

Nou is een stokschaar niet heel makkelijk te hanteren: Een 4 meter lange stok met een soort haak aan het eind en een touwtje dat overal heen zwiept. Mijn vader had er dan ook een grote hekel aan. Hij stond liever op een ladder. En ik was ook niet zo’n fan van dat ding. Maar in dit geval zou het ding wel mijn probleem op kunnen lossen.

De eerste tak zo knippen ging wonder boven wonder hartstikke goed. Maar de tweede, die vlak bij het raam groeide, bleek een stuk lastiger. Die zat namelijk net iets te hoog. Inmiddels was echtgenoot naar binnen gegaan om wat te eten, want het was al vrij laat en zijn maag was leeg. Maar ach, dat laatste takje, dat lukte me toch wel in mijn eentje…..

En ja hoor! Ik kreeg de haak over de tak. Nu nog even aan het touwtje trekken en de klus was geklaard.

Maar! Het touwtje was deels opgeknoopt en ik kon er dus net niet bij. Zuchtend haalde ik de stokschaar van de tak af, ontwarde het touwtje en zette de stokschaar weer over de tak. Het knippen zelf ging daarna nog knap lastig. Ik moest eigenlijk de tak iets naar beneden trekken. Na veel vijven en zessen en proberen en trekken, voelde ik dat het ging gebeuren. Ja! Daar ging de tak!

Knal! Recht op mijn kop. Ik had zo naar die stokschaar gekeken, dat ik niet had gezien dat ik inmiddels niet meer náást de tak stond, zoals de bedoeling was, maar er recht onder. En dus kwam de tak recht naar beneden, op mijn hoofd. Omdat die tak van vijfeneenhalve meter hoog kwam, had hij best vaart. Dat deed knap zeer. Ondanks de ice-pack die we gelukkig nog ergens hadden liggen, kreeg ik een flinke bult.

Helaas: daarmee was ik er nog niet. Ik slik een bloedverdunner. En bij die bloedverdunner hoort een voorschrift: harde klappen op je hoofd: medische hulp zoeken. Maar het was zondagavond. Dat betekent in Manchester de eerste hulp. Daar had ik niet al te veel zin in, maar ik had toch wat hoofdpijn gekregen en wat last van mijn nek. Better safe than sorry.

Op de eerste hulp besloot de dienstdoende arts dat ze mijn nek ook even zouden nakijken en dat ik voor de zekerheid maar zolang met mijn hoofd in een frame moest, plat op een bed. Een frame is niet fijn. Maar het wordt helemaal vervelend als je op een gegeven moment beseft dat je moet plassen. Naar de WC lopen gaat niet. Rechtop zitten op een po in bed gaat niet. En de verpleging wilde –terecht- geen katheder inbrengen als ik niet hoefde te blijven.

Gelukkig heb ik een harde kop en viel de schade erg mee. Ik mocht naar huis en hoefde ook mijn hoofd niet in een frame te houden. Wat een opluchting!

Een ongeluk zit in een klein takje. Ik ga niet meer ‘even’ in mijn eentje een lastige tak knippen.