Wie is er de baas, de planten of ik? Ehhh.

Tsja. Herkent u dit? Elke dag, als ik de keukengordijnen opentrek, kijk in in mijn tuin en zie daar bloemen bloeien, bessen groeien en vogeltjes dartelen. En ik zie dat het goed is. Maar niet heus.

Want ik zie het pad steeds verder overgroeien en sommige planten wel erg veel ruimte innemen, zeg maar gerust inpikken. Ja, ik kijk naar jou, Hypericum inodora ‘Elstead’! Die daar zogenaamd onschuldig opnieuw geel staat te bloeien. Maar ondertussen staat de halve tuin vol. En zo zijn er nog een paar dingen.

Uitstelgedrag

Dat die planten de gelengheid hebben gekregen voor extreme landjepik komt deels door het koude voorjaar, met voor mij aan het einde als extra verrasing twee weken uit de running wegens Covid. Het werk wil dan wel eens opstapelen. Maar dat is natuurlijk niet het enige. Want ik ben allang van plan om mijn verwaarloosde tuin eens goed aan te pakken. Ik heb mezelf een jaar of anderhalf geleden tot flikse daadkracht opgezweept: “Vanavond is het te laat, want het werkt wat lastig in het donker, maar morgen”…..En vervolgens gebeurde er….niets.

Nou kan ik me daar wel schuldig over voelen, maar ik weet allang dat ik bepaald niet de enige ben. Dus waarom zou ik. Maar het bleef toch knagen. Want wat zou het toch mooi zijn als ik nou eindelijk die overgroeide bende kon omtoveren tot een ecologisch nuttig en toch harmonieus geheel. Maar waar te beginnen? En: waar te stoppen?

Cursus ‘Zelf je tuin ecologisch inrichten ‘

De redding is gekomen en, zoals gewoonlijk, uit een wel zeer onverwachte hoek. Want toen ik en Jose onze nieuwe cursus ‘Zelf je eigen tuin ecologisch inrichten’ gingen uittesten, toen moest ik wel kunnen laten zien welke stappen gezet gaan worden bij het zelf inrichten van je tuin. En dat werkt toch het beste met een echte tuin als voorbeeld – mijn eigen, dus.

Het werkt ook bij de verwaarloosde tuin!

Langzamerhand veranderde mijn wat wazige tuinideën en -plattegrond in een definitief ontwerp. Dat was nog eens een win-win situatie: met het begeleiden van mijn cursisten kreeg ik eindelijk een fraai tuinontwerp. Of eigenlijk anderhalf; een flink deel van mijn Amsterdamse tuin is ook af. En nu weet ik ook wat ik moet doen om de tuin te krijgen die IK wil. Dat maakt het leven makkelijker, want nu kan inplannen. Dan ga ik snoeien, dan planten, dan de potten opknappen.

Het werk verdelen.

Er moet wel veel gedaan worden, maar dat is in mijn geval niet echt een probleem. Nu ik precies weet wat er gedaan moet worden, ga ik ‘vrijwilligers aanwijzen’ –lees man en kinderen- onder het mom van: Kom op, het is ook jullie tuin en ik doe ook jullie was. Bovendien, als beloning voor jullie werk kunnen we dan echt in de tuin zitten en picknicken.

Dus: De cursus helpt ook bij het opknappen van een verwaarloosde tuin. Dat dacht ik al, maar het is toch fijn als je het bevestigd ziet. En ik ben weer een stap verder.