Terwijl ik dit schrijf, maakt storm Ciarán de omgeving onveilig en zorgt ervoor dat veel blaadjes van de bomen vallen. Ik ben weer in Nederland; in Manchester stormt het op dit moment niet, maar regent het gewoon. Net als elke dag. Daar word ik erg humeurig van, van die eeuwigdurende regen dit jaar, maar de blaadjes blijven tenminste aan de bomen.

Want O, wat geniet ik in Manchester. De buurt waarin ik woon is in deze tijd echt prachtig. De Beuken kleuren langzaam goudbruin en de Kastanjes krijgen ook zo’n kleur. Daartussendoor heb je allerlei gele en rode kleuren; gele van de Berken en van de Haagbeuken, rode van de Japanse esdoorns die de halve bevolking hier in de tuin heeft staan.

En als topper zijn er de herfstkleuren van de bomen die bij ons, in de Parsonage Gardens in Didsbury, op de Tree Lawn staan. De bomen en struiken op deze Tree Lawn zijn speciaal uitgezocht op óf prachtige bloesem in het voorjaar, óf spectaculaire herfstkleuren. En dat is allemaal gelukt.

De grootste boom op dit bomengazon is een grote, volwassen Amberboom (Liquidambar styraciflua) met mooie, een beetje stervormige groene bladeren. Als september een beetje op zijn eind gaat lopen, zie je bovenin de boom al een paar bladeren felrood kleuren. Vanaf die tijd wordt de boom dag na dag een beetje roder. Maar niet alle bladeren kleuren rood; er zijn er ook die prachtig geel kleuren. De rode bladeren kleuren na enige tijd via dieprood door naar paars. Eind oktober heb je dan een boom die paars, dieprood, felrood en geel van kleur is. En al die bladeren vallen langzamerhand af. Je ziet dan ook in het weekend regelmatig mensen onder de boom verschillende kleuren bladeren verzamelen. Daar maken ze collages van, voor op de muur of als kerstkaart. Dat laatste heb ik ook een keer gedaan, dat is hardstikke leuk om te doen.

De boom ernaast is ook heel bijzonder. Dat is een Zuurboom (Oxydendrum arboreum). Waarom dat ding Zuurboom heet moet je mij niet vragen. In het Engels heet hij Sourwood, oftewel Zuurhout; misschien dat het hout zuur smaakt of zo. Daar kom ik nog wel een keertje achter. Dat is ook eigenlijk niet belangrijk voor dit verhaal; waar het om gaat, is dat deze boom een prachtige, egaal dieprode kleur krijgt in oktober. Ongeveer de kleur van de Engelse Royal Guard uniformen. Wat het nog mooier maakt en ervoor zorgt dat ik voor deze boom in de herfst een ommetje maak, is dat hij pas in september bloeit. Met kleine, witte belletjes in een rijtje op een steeltje. Met een beetje mazzel zitten die nog op de boom als de bladeren dieprood kleuren en dat geeft een prachtig contrast. Ook als ze uitgebloeid zijn, geeft de boom verrassingen. Want de zaadjes hebben een speciale kleur groen, die goed contrasteert met dat prachtige rood van de bladeren. Elke herfst kan ik daar zo van genieten! En ik niet alleen; tegenwoordig lopen er op een mooie dag allerlei mensen rond die daar met een camera heel veel foto’s staan te maken.

Aan de rand van het Bomengazon staat, hangend over een muurtje, een fijnbladige Japanse Esdoorn (Acer palmatum dissectum). Dat ding staat in de zomer onopvallend groen te wezen. Dan is hij ook mooi, maar in de herfst wordt hij echt prachtig. Dan kleuren de bladeren langzamerhand diep oranje. En als de zon een beetje laag staat en er dwars doorheen schijnt, lijkt het wel alsof hij licht geeft. Tegen dat oranje licht zie je dan de kronkelige stam afgetekend. Een plaatje is het, een pláátje! Een kunstschilder zou het niet hebben kunnen verbeteren.

Dan staat in een hoek een grote, oudere Noorse Esdoorn (Acer platanoides). Die werd zó voor kennisgeving aangenomen, dat hij pas door mij op een kaart met de bomen van de Parsonage Gardens is gezet, terwijl hij daar al zeker 80 jaar staat. Groot, maar blijkbaar niet opvallend genoeg. In de herfst verandert dat, want dan kleurt de hele boom kanariegeel. De boom staat in een hoekje met Hulstbomen, dus dat geeft een prachtig constrast. Als je in het weekend komt, ligt er, als je geluk hebt, een tapijt van afgevallen gele bladeren rond de boom. Dan is het net alsof de boom in zijn eigen wereld leeft.

Het is eigenlijk jammer dat ik en mijn mede vrijwilligers die bladeren iedere dinsdag zonder pardon opruimen. Dat kan tuintechnisch niet anders, zeker bij de bladeren op pad en gazon. Maar gelukkig kunnen de rest van de week de blaadjes weer een nieuw tapijt met kleuren vormen. Zodat in het weekend weer iedereen kan genieten.

Totdat alles half december echt van de bomen gevallen is. Of er een stormpje langskomt dat de bladeren van de bomen rukt…